نویسنده: محمد علی تدینی راد
اگر خودمان را جای دیگران بگذاریم می توانیم اشتباه های شان را راحت ببخشیم. کینه و دشمنی هیچ وقت و برای هیچ کس خیر و عاقبتی نداشته و افراد کینه ای همیشه در جوش و غصه هستند .
ما باید با دیگران مدارا کنیم و مهربان باشیم .
هرچه در حق دیگران خوبی کنیم در حق خودمان خوبی کرده ایم.
اگر دوست ها و اقوام و آشنایان و همسایه ها ما را با لبخند ببینند این خنده و چهره یادشان می ماند. چیزی از ما کم نمی شود اگر خوب باشیم و در حق دیگران خوبی کنیم .
اما وقتی بد اخلاق بودیم و به دیگران بدی کردیم اول در حق خودمان بدی کرده ایم.
مشکل این است که ما وقتی پا به سن می گذاریم تازه می فهمیم خیلی از کارها اشتباه بوده و می‌توانستیم مهربان و خوش اخلاق تر باشیم .
می‌توانستیم خیلی از اشتباه های مان را انجام ندهیم.
اما زمان گذشته و نمی دانیم فرصتی داریم که خوب شویم یا نه؟
هر چه خوب بشویم کم است ،من می‌گویم نباید بگوییم خوب تر .چون خوب بودن حد و نهایت ندارد و هر روز باید تلاش کنیم تا خوب باشیم.
اولین قدم در خوب بودن مدارا کردن با مردم است و بعد هم خوش رویی و دوست داشتن دیگران و این کارها را باید برای دل خودمان انجام بدهیم و رفتار و کردار دیگران کاری نداشته باشیم.
این یادداشت در شهریور ۱۴۰۰ پس از درگذشت مرحوم محمدعلی تدینی راد برداشت شده است
