نویسنده: غلامرضا بنی اسدی
صبح مشهد- عصبانی هستم از این شرایط. از اوار تحقیر که بر سر ورزش و به ویژه فوتبال استان فرو می ریزد. عصبانی هستم از این شرایط نا” امید”ی و فقر “وحدت” که به نام” امید وحدت” نام مشهد را در آخرین رتبه لیگ یک فوتبال کشور، ثبت کرده است. عصبانی هستم وقتی می بینم،بهترین نتیجه ای که تیم گرفته است همان عدم حضور در مسابقه و اعلام شکست ۳ بر صفر است و الا در ۳ بازیی که حاضر شده است به میانگین بیش از ۶ گل خورده در هر بازی رسیده است یعنی ۱۹ گل که با ۴ گل باخت انظباتی می شود ۲۲ گل خورده، بدون اینکه حتی یک بار دروازه حریفان را باز کرده باشد!
این حکایت امروز تیمی است که با اسم ” امید وحدت” فوتبال مشهد را در لیگ آزادگان نمایندگی می کند. تیمی که ناامیدی مطلق است به جای یک امید حداقلی. وحدت مسئولان حول حمایت از تیم هم چیزی است زیر صفر والا امروز تیم با اوراژ گل منفی ۲۲ مواجه نبود. من ورزشی نویس نیستم. این هم یک یادداشت ورزشی نیست. فقط در چند خط شرح ماوقع کردم تا بگویم هویت ما در ورزش مدام فاصله بین چاله و چاه را طی می کند. از مسیولان هم خبری نیست والا باید نتیجه اش را در مستطیل سبز می دیدیم. صد جلسه که گرهی از کار تیم باز نکند، به مفت هم نمی ارزد که چای نوشیده شده در ان جلسه را هم هدر می دهد.
اگر بیسکویتی هم خورده باشند، ضرر را دو چندان باید نوشت. آقای استاندار، اقای فرماندار، آقای شهردار، آقای مدیر کل ورزش، آقای صنعت، آقای تجارت، آقای …. همه آقایانی که حوزه خدمتی شما مشهد است. همه شمایانی که باید در اعتلای هویتی شهر و اعتبار نام مشهد، برای خود ماموریت مشخص داشته باشید، چه می کنید که نتیجه می شود این. این که نام مشهد در ورزش پر طرفدار فوتبال با شکست مترادف سازی می شود؟ باور کنید فوتبال یک بازی نیست که ۲۲ تفر دنبال یک توپ بدوند. اگر چنین بود، مشکل با ۲۲ توپ حل می شد! اما چنین نیست. اما صنعت است فوتبال، رسانه است فوتبال، برند است فوتبال. در شاخص های موفقیت مدیریت کلان استان، یک پارامتر مهم است فوتبال.
چرا باید یک ظرفیت که می تواند به یک فرصت نشاط آفرین و امید افزا بشود، تبدیل به یک تهدید شود؟ تهدیدی که منحنی یاس را تاقله ها کشانده است. آقای مدعی العموم که نسبت به فعل نا به جا و ترک فعل نادرست و در برابر خسارت به اموال عمومی، به حق حساس است چرا در برابر ترک فعل هایی که روح و روان مردم و برند مشهد را تخریب می کند، یقه نمی گیرد. من به این موضوع ورزشی، نگاه هویتی دارم. از منظر ارتقای هویت شهروندی نگاه می کنم، ناظر به بیانیه گام دوم انقلاب و تکلیف واجبی به نام امید آفرینی می گویم، به ورزش به ویژه فوتبال توجه و کمک کنید. راه را برای بخش خصوصی هموار کنید. فکر می کنم فقط اگر صنعت غذای طرقبه و شاندیز پای کار باشد می توانیم قوی ترین تیم ها را داشته باشیم. خیلی قوی تر از تیم های کرمانی و اصفهانی و خوزستانی.
این می شود اگر نیاز به افزایش امید و نشاط را در اندازه بیانیه گام دوم باور داشته باشیم. ان وقت به عنوان یک تکلیف شهری، ملی و انقلابی پای کار خواهیم بود. چنین باد ان شاالله
