نویستده: محمدعلی تدینی راد
آدم هیچ وقت نباید خودش را بی کس و کار بکند. احترام کوچک و بزرگ را نگه داشتن مهمترین کار (وظیفه ای )است که باید به آن توجه کنیم.
بعضی ها عادت دارند سر کوچکترین حرف یا مسئله ای قهر می کنند و پشت سر دیگران صفحه می گذارند فلانی چنین است و چنان.
خدا نکند یک قدم هم برای آن فرد بر داشته باشند ،طوری حرف میزنند که همه بفهمند آدم خیری بوده و از دستش کار خیر بر می آید.
ارزش کار خیر به آن است که دلی باشد و با نیت خوب انجام شود نه آن که زبانی باشد و اسم کسی که نیازمند تو بوده را سرزبان ها بیندازی. با این کار چهره خودت را خراب می کنی. یک لحظه به خودمان بیاییم. چرا این قدر مردم نسبت به هم سرد شده اند .چرا دلشان کمتر برای هم تنگ می شود و چرا دیگر مثل قدیم ها در خانه ها مهمانی نمی‌گیرند. فقط مشکلات مالی و کم پولی نیست .مگر ما سال ها قبل وضع مالی مان خوب بود و یا خانه همدیگر می رفتیم مرغ و گوسفند بریان می خوردیم.
آن موقع ایف و افاده نمی آوردیم . همان حرفی که اول گفتم. یعنی احترام همدیگر را حفظ می کردیم . من می‌گویم به هرکس بی احترامی کنی در واقع به خودت بی احترامی کرده ای چون خودت را از چشم او انداخته ای. دیگران هم که ببینند تو چه جور آدمی هستی از چشمشان می افتی. باید به این موضوع توجه کنیم اگر کسی به ما بدی و بی احترامی کرد شاید حواسش نبوده ، یا شاید در زندگی اش سرک کشیده ایم و بی احترامی کرده ایم. او دشمن دین و خدا که نیست. بنده خدا حتماً مشکلی دارد و شاید هم مشکل از خود ماست. ما باید در حد و اندازه خودمان به دیگران احترام بگذاریم و همه را دوست داشته باشیم. بعضی وقت ها هم یک زنگ بزنیم و از حال هم با خبر شویم. این عمرها و این دنیا خیلی کوتاه است. البته این که می گویم همه را دوست داشته باشیم .یک نکته هم این که دوست داشتن هم اندازه خودش را می خواهد. نباید به افرادی که نمی شناسیم و غریب هستند، اعتماد بی جا و بی اندازه کنیم.
ولی دوست داشتن همه چیز و همه کس خیلی خوب است چرا که خدا همه ما و هر چیزی که خلق کرده را دوست دارد. باید طوری رفتار کنیم اگر روزی از دنیا رفتیم همه بگویند خدا بیامرزد آدم خوب و مهربانی بود.
این یادداشت در شهریور ۱۴۰۰ پس از درگذشت مرحوم محمدعلی تدینی راد برداشت شده است
