تحقیقات نشان می دهد پرخوری و سلامت روان با هم در ارتباط هستند و استرس بر این موضوع تاثیر می گذارد.
صبح مشهد -یک روش درمانی جدید که بر ارتباط بین غذاخوردن و سلامت روان تمرکز دارد، به افراد چاق کمک می کند تا در مورد غذاخوردن تصمیم های سالم تری بگیرند. توصیه ها و درمان های فعلی که به بیماران مبتلا به چاقی مفرط داده می شود، بیشتر شامل خوردن غذای کمتر و سالمتر و ورزش بیشتر است و در برخی از شدیدترین موارد، بیماران تحت عمل جراحی چاقی قرار می گیرند.
آگاهی از دلایل پرخوری
ایک نس می گوید: ما نیاز شدیدی به درمان میان رشته ای داریم که به جنبه های روان شناختی چاقی پرداخته و درمانی مبتنی بر آموزش به بیماران ارائه می دهند تا آنها را از دلایل پرخوری خود آگاه کند.
ایک نس معتقد است درک و درمان چاقی و پرخوری بسیار محدود بوده است، توضیح آن پیچیده تر از داشتن اشتهای زیاد، استعداد ژنتیکی و تنبلی است.
تحقیقات بین المللی نشان می دهد۳۰ تا ۵۰ درصد افراد با درجه بالایی از پرخوری که به دنبال درمان چاقی هستند، با چالش های روان شناختی در مورد از دست دادن کنترل (مانند پرخوری که یک روز کامل طول می کشد) مواجه هستند.
تاثیر استرس بر پرخوری
به گفته این محقق، پرخوری اغلب با عوامل استرس زای داخلی و خارجی مرتبط است. علل آن می تواند متعدد و پیچیده باشد، برای مثال، آسیب های دوران کودکی، افکار منفی در مورد خود، تحقیر بدن، روابط مشکل ساز با والدین و مشکلات اجتماعی، بسیاری از مردم به دلیل جثه بزرگ شان در خانواده، مدرسه، محل کار و جاهای دیگر احساس بدی می کنند ایک نس می گوید: اگر امنیت، پشتیبانی خوب، امور مالی مناسب و زندگی روزمره قابل مدیریت دارید، نیازی نیست که احساسات خود را با غذا، الکل یا سایر محرک ها تنظیم کنید.
با روش درمانی ایک نس و تیم بین رشته ای او، ارزیابی و درمان مبتنی بر ایمنی احساسی بود. به عبارت دیگر ارتباط بین وزن و سلامت روان را به بیماران آموزش دادند.
هدف این بود که بیماران با چالش هایی که در زندگی روزمره با آنها روبه رو هستند و استراتژی هایی که می تواند به آنها کمک کند، بیشتر آگاه شوند، در طول درمان بیماران بیشتر متوجه شدند که چه چپڑی باعث واکنش آنها و تحریک پرخوری شان می شود، برای مثال، پرخوری (یا میان وعده های مداوم) می تواند تجربه خارج از منطقه امن فرد را آرام کند و در پایان درمان، بیماران تقریبا ۳۰ درصد کاهش پرخوری و بهبود قابل توجهی در مسائل عاطفی خود مثل آشفتگی درونی، اضطراب، افسردگی و تحریک پذیری را تجربه کردند.
علاوه براین، بیماران گزارش دادند در فعالیتهای اجتماعی خود، احساس محدودیت کمتری می کنند. این مطالعه، کاهش وزن را اندازه گیری نکرد اما تصور این بود که تعداد زیادی از شرکت کنندگان مقداری کاهش وزن را تجربه کرده بودند.
به گفته محققان، نکته مهم مطالعه بررسی چگونگی اثر درمانی است که هم سلامت جسمی و هم سلامت روانی را در بر می گیرد و می تواند موثر باشد. تأثیر طولانی مدت درمان، هنوز مشخص نیست اما امیدواریم این مطالعه بتواند پایه و اساس پروژه بزرگتری را در زمینه چاقی مفرط و اختلالات روانی ایجاد کند.
منبع: Neuroscience News
ترجمه: جام جم
