نویسنده: محمد علی تدینی راد
صبح مشهد– خوش به حال کسانی که کم حرف می زنند و اگر هم می خواهند چیزی بگویند حرف حساب می زنند .ما هرچه می کشیم از دست زبان مان است .وقتی دور و برمان شلوغ می شود یادمان می رود چه باید بگوییم و چه نباید بگوییم. سر صحبت که باز شود هر لحظه یک حرف از دهان بیرون می آید. بیشتر وقت ها این حرف ها به غیبت ،تهمت و بدگویی یا چیزهایی که به ما هیچ ربطی ندارد ختم می شود. باید بدانیم اگر دکتر نیستیم نسخه ندهیم. برای دردی که از دیگران نمی دانیم دکتر نشویم .اگر از سیاست چیزی نمی دانیم سیاستمدارنشویم واین که چقدر حرف بزنیم و چه بگوییم. خدا نکند یک نفر حواسش نباشد و سلام نکند، یا آرام سلام گفته باشد که نشنویم .به ما بر می خورد که چرا فلانی این قدر خودش را گرفته و مغرور و متکبر شده است. آن موقع پشت سرش تا جایی که می توانیم صفحه می گذاریم.
من همیشه به خودم و بچه هایم ودیگران سفارش می کنم قبل از ان که چیزی بگویید حرف را در دهان خودتان مزه مزه کنید.
چقدر خوب است که آدم هر حرفی را نزند و بیهوده حرف نزند. با بعضی ها روبرو می شوی به جای آنکه از حال و احوالت بپرسند ویا خاطرات شیرین گذشته حرف بزنند از فیش حقوقی و درآمد و قیمت خانه و دارایی ات می پرسند. بعدهم درباره مشکلات تو که فقطبخشی از آن را خبر دارندو یا از مشکلات خودشان که به تو ربطی ندارند حرف می زنند .به جای آن که آنها را ببینی و خوشحال شوی دلت می گیرد . خدا نکند یک کلمه حرف هم از زیر زبانت بیرون کشند .آن وقت آدم و عالم خبردار می شوند که فلانی اینجوری است و این مشکلات را دارد .
من می گویم وقتی حرف دل و رازت را به کسی گفتی و اوهم رفت و به دیگران خبر داد نباید ناراحت بشوی که چرا او این حرف را زده است چون خودت با حرف هایی که گفته ای به او اجازه داده ای درمورد تو به دیگران بگوید. پس ما باید یاد بگیریم حرفی که به ما مربوط نمی شود را نگوییم .اگرهم می‌خواهیم چیزی بگوییم با آرامش و خونسردی حرف بزنیم حتی وقتی عصبانی هستیم که این ،خیلی هم سخت است. این که چطور حرف می زنیم که آرام می شویم یا عصبانی و نا امید، دست خودمان است .امیدواری در هر شرایطی و در هر سختی بهتر از ناامیدی است .پس برای زخم هم مرهم درد باشیم نه زبان مان به همدیگر نیش بزنیم.
این یادداشت پس از درگذشت مرحوم محمدعلی تدینی راد در شهریور ۱۴۰۰ برداشته شده است.
