یادداشتی برداشت ازدل گفته های مرحوم محمدعلی تدینی راد
از تنهایی نترس،از غربت نترس،از خودت بترس که نتوانی طاقت بیاوری و فکر کنی تنهایی.
ما به دنیا آمده‌ایم زندگی کنیم. شاید خیلی‌ها احترام مان را زیر پا بگذارند،احترام کوچک و بزرگ را نگه ندارند. حتی وقتی بمیریم برای حفظ آبرو بیایند و بروند.
شاید ما هم ندانیم،حواسمان نباشد و احترام کسی را زیر پا بگذاریم.
اگر این طور بود باید حتماً برویم و معذرت خواهی کنیم.
اما اگر به ما بی‌حرمتی شد، حس کردیم تنها مانده‌ایم باید بدانیم ما برای دیگران زندگی نمی‌کنیم.
ما برای دل خودمان هستیم (زندگی می‌کنیم) . به ما یاد دادند به فامیل و دوست و آشنا سر بزنیم . غمخوار غم و غصه شان باشیم. با شادی شان شاد شویم و برای شان دعا کنیم.
در این دنیای بی‌مهر شاید احساس کنیم تنها مانده‌ایم. این یک واقعیت است. نمی‌توانیم خودمان را گول بزنیم. اما می‌توانیم برای دل خودم،مهربان باشیم و همه را از ته دل دوست داشته باشیم.
من سال‌های سال تنهایی و غربت را تجربه کردم. خودم بودم و خانواده‌ام. می‌دانم سخت است. اما هر موقع فکر کردم تنها هستم خدا یک جوری نشانم داد هوای مان را دارد. با خدا باش پادشاهی کن.
این یادداشت یکم شهریور ۱۴۰۰ پس از درگذشت مرحوم محمدعلی تدینی راد برداشت شده است.
