نویسنده: غلامرضا تدینی راد
یادگاری‌هایی هستند انگار نفس می‌کشند و از نسلی به نسل دیگر سر به سر باید آن را حفظ کنیم تا سربلند بمانیم.
وقتی خاک مان یعنی همه هستی و کنه وجودمان، ایران روز سی و یکم شهریور سال هزار و سیصد و پنجاه و نه با حمله روبرو شد جوانان و مردان و زنان و حتی افراد سالخورده صف کشیدند تا دشمن نتواند قدم از قدم بردارد.
در این میان نوجوانان هم دیده می‌شدند که لباس خاکی پوشیده و عزم جهاد کرده بودند.
ندای با نوای کاروان به گوش می‌رسید و اهل این خاک سربند یا حسین و یا زهرا بر پیشانی، عکس آقای شان را بر سینه نهاده و استوار و محکم، پشت خاکریز‌های دفاع زانو زدند.
میزهای درس با مشق عشق ، جنس خاک گرفتند و رزمندگان اسلام به این اراده راستین خاک از دشمن متجاوز باز ستاندند.
جنگ با پاییز شروع شد اما بهاری به شکوفه نشست که در آن غنچه‌های تازه به گل نشستند و در دشت، لاله‌های سرخ روییدند.
در این صف ، چهره ها هم خاکی بودند و کسی نمی خواست در قاب تصاویر دیده شود‌که نگاه خدا ، دوربین ثبت وقایع بود.
از میزهای طرح و نقش دار چوبی خبری نبود . نقشه‌های کاغذی روی خاک پهن می‌شدند و همه گرد آن می‌نشستند تا برای برخاستن و پاسداری از وجب به وجب این خاک با قلمی که از ذره ذره قطرات خون شهدا جان می‌گرفت مسیر راه تعیین کنند.
۸ سال دفاع مقدس با جان نثاری سینه‌هایی که مجمر آتش بودند به پیروزی رسید و روح رشادت ایرانیان که در مقابل یک دنیا دشمن قد علم کردند و مردانه ایستادند را برای برگ‌های تاریخ ، ورق سازی کردند.
و امروز، هفته دفاع مقدس است. یادآور تمام آن میزها و زانوهای خاکی و تعظیم عارفانه در قنوت‌های عاشقانه.
و امروز ،دفاع مقدس همچنان ادامه دارد و در عرصه نظامی و در جبهه جنگ نرم ترکیبی همچنان مدافعان حریم و حرم عاشقانه جان می‌بازند.
چه زیباست هنوز هم که شعر واژه‌های این عشقبازی با آرزوی شهادت قافیه می‌گیرد.
روایتگری بروز این عشق با روح شهادت طلبی مردانی که برای امنیت کشور سر از پا نشناخته و پوتین‌هایشان آماده رفتن است وظیفه خطیر برای باز آفرینی شکوه حماسه و تعریف دفاع مقدس است.
و امروز ، چه زیبا برنامه‌ریزی برای غرفه‌بندی نمایشی از دفاع مقدس در باب ورودی غربی نمایشگاه تخصصی خودروی مشهد مورد توجه بازدید کنندگان قرار گرفت.
مشتاقانی که با برداشتن چند قطعه از تجهیزات نظامی همراه رزمندگان جنگ تحمیلی به نگاهی خیلی ساده اولین سوال شان این بود تحمل سنگینی وزن این تجهیزات برای رزمندگانی که استراحت چندانی نداشته‌اند چه سخت بوده است.
و امروز ، باید کلاه آهنی که یادگار جنگ است و رد تیر بر روی آن حکایت شهادت رزمنده‌ای را در ذهن ما مرور می‌کند روی سر فرزندان مان بگذاریم.
اگر چه ما ملتی آزاده هستیم و جنگ‌طلب نیستیم ، باید فرزندان ما با تجهیزات و خودروهای نظامی یادگار جنگ عکس های زیبا بگیرند و در نقش دفاع حس گرفته و بدانند این جنگ با وعده پیروزی تا ظهور منجی عالم بشریت ادامه دارد.
