محمدعلی تدینی راد
از هر دست بدهی با همان دست پس می‌گیری. آدم، مزد ذات خودش را می‌گیرد.
اگر نیت پاک و خوب داشته باشی خوب و سربلند می‌شوی چون آن وقت خدا تو را سربلند و روسفید می‌کند.
اگر ظاهر فریب باشی یعنی ظاهر تو با باطن تو یکی نباشد به هیچی نمی‌رسی.
شاید یک سری چیزهایی در زندگی پیدا کنی و اسم و رسم دهان پر کنی برای خودت بسازی ، اما آخرش به مقصد مورد نظر نخواهی رسید.
یکی از کارهایی که می‌تواند ما را خیلی سربلند کند پیدا کردن و داشتن و نگه داشتن دوست خوب است.
در دوستی و رفاقت دوستت را هر طور صدا کنی همان طور جواب می‌شنوی.
این دوست می‌تواند خانواده آدم هم باشد.
مثلاً یک دوست داری اسمش سعید است.
اگر او را سعید صدا کنی برمی‌گردد و جواب می‌دهد.
اگر سعید آقا صدایش کنی برمی‌گردد و با توجه بیشتری جواب می‌دهد.
اگر سعید جان بگویی در جواب خواهد گفت : جان.
اگر عزیز دل بگویی حتماً دستش را روی شانه‌ات می‌گذارد و می‌گوید :
جانم عزیزم.
حالا فکر کن دوستی تو با خدا در چه حد است.
خدا ،خداجان، عزیز دل و … .
البته خدا آن قدر مهربان است که گاهی حتی فراموش می‌کنیم صدایش کنیم و او چشم از ما بر نمی‌دارد.
هوای مان را دارد و خیلی جاها نمی‌گذارد زمین بخوریم.
حالا با این همه محبت خدای مهربان اگر از ته دل صدایش کنیم حتماً بهترین جواب‌ها را خواهیم شنید و عاقبت بخیر خواهیم شد.
این یادداشت ، یکم شهریور ۱۴۰۰ پس از درگذشت مرحوم محمدعلی تدینی راد برداشت شده است.
روحش شاد و یادش گرامی باد.
