تجاوز به دختر بی پناه در کوچه بن بست/او با آبمیوه مرا بیهوش کرد و…

آن روز هم مثل بیشتر روزهایی که دیر از دانشگاه بر می گشتم با مادرم بحثم شد.

به گزارش صبح مشهد به نقل از خراسان همین که پایم را به خانه گذاشتم صدایش بلند شد که این چه وقت آمدن است و تا حالا کجا بودی. دیگر عادت کرده بودم، به حرف هایش توجهی نکردم و کوله ام را گوشه اتاق پرت کردم و رفتم تا آبی به دست و صورتم بزنم. اما انگار داد و فریادهای مادرم قرار نبود تمام شود. پدرم چند سال قبل فوت شده بود و او هم خودش را مادرم می دانست و هم پدرم. در حالی که از شدت عصبانیت صورتش سرخ شده بود گفت از دست تو چه کار کنم. می ترسم آخر آبرویم را ببری. اصلا تا حالا کجا بودی.
حرف هایش که به این جا رسید دیگر طاقت نیاوردم. بدون این که حرفی بزنم کوله ام را برداشتم و از خانه بیرون زدم. تا چند دقیقه عصبانیت اجازه فکر کردن به من نمی داد. اما وقتی به خودم آمدم دیدم جایی برای رفتن ندارم. با خودم گفتم یکی دو ساعتی را در پارک نزدیک خانه چرخ می زنم و دوباره به خانه بر می گردم.

روی یکی از نیمکت های پارک نشستم. مشکلات زندگی ذهنم را درگیر خود کرده بود. این که چرا باید در ۷سالگی پدرم را از دست بدهم و هزار سوال بی پاسخ دیگر. خودم را از همیشه تنهاتر حس می کردم. غرق در افکارم بودم که سایه ای را کنارم حس کردم. دیدم پسر جوانی کنارم نشسته است. هوا هم دیگر تاریک شده بود. او خیلی زود سر صحبت را با من باز و برایم شروع به درد دل کرد. گفت با این که وضعیت مالی خوبی دارد احساس تنهایی می کند و به دنبال کسی است تا مونس اش باشد.
با شنیدن حرف هایش کمی آرام شدم و مشکلات خودم را فراموش کردم. چند دقیقه ای از آشنایی ام با پسر جوان نمی گذشت که او آبمیوه ای را به من تعارف کرد و من هم که تشنه بودم دستش را رد نکردم. نصف آبمیوه را نوشیده بودم که سرم سنگین شد. همه چیز را دو تا می دیدم اما بعد از آن دیگر چیزی ندیدم.
هوا سرد بود. وقتی چشمم را باز کردم متوجه شدم ته یک کوچه بن بست روی زمین افتاده ام. سرم درد می کرد. هنوز نمی دانستم چه اتفاقی افتاده است. وقتی به خودم آمدم فهمیدم لباس زیادی تنم نیست. آن اتفاقی که می ترسیدم افتاده بود. پسر جوان با خوراندن آبمیوه مسموم من را بیهوش و در جایی که هنوز نمی دانم کجاست مرا مورد آزار قرار داده بود.
پای برگشتن به خانه را نداشتم. از طرفی با آن وضعیت نمی دانستم باید کجا بروم. به همین دلیل خودم را به کلانتری نزدیک خانه رساندم و همه چیز را تعریف کردم. حالا چند ماه از آن شب شوم می گذرد و با این که پرونده شکایتم در مجتمع قضایی بعثت در دست اقدام است اما هنوز خبری از پسر متجاوز نیست. ای کاش با مادرم تندی نمی کردم. عاقبت قهر کردن و فرار از خانه همین است.