اجتماعی

دل گفته های یک پدر

 ذکر نجات !

کد خبر : 53862

محمدعلی تدینی راد

صبح مشهد- وقتی دل مان می‌گیرد فکر می کنیم (نیاز داریم) یک آهنگ شاد گوش کنیم .یا از خانه بیرون می‌رویم و دوری می‌زنیم. احساس می‌کنیم حال مان عوض می‌شود .
بعد هم یک لیوان چای خیلی خوب (آرام بخش) است .
ولی دل آدم از شنیدن آهنگ شاد و دور زدن هم خسته می‌شود .

ولی من نمی‌دانم چه حس و حالی در ذکر و یاد امام حسین هست که هیچ وقت از آن خسته که نمی‌شوی هیچ با آن که غم انگیز هست و اشکت را در می‌آورد حس خوب پیدا می‌کنی.

از آن حس‌ها که هیچ جایی پیدا نمی‌شود.

خدا بیامرزد پدرم مرحوم حاج شیخ غلامرضا ،محرم که تمام می‌شد می‌گفت با ذکر و روضه‌ای که برای امام حسین خوانده‌ام سبک شده‌ام و احساس راحتی می کنم.
من هم که هرسال محرم خدا نگاهم می کرد و روضه امام حسین و ذکر می‌خواند م همین حس و حال را پیدا می‌کردم.
هر بارذکر امام حسین می گوییم مثل این است حرم او را زیارت کرده‌ایم و یک آرامش خاصی پیدا می‌کنیم.
ما در این دوره زمانه دل مان خیلی گرفته . از خیلی ها و احساس تنهایی می کنیم.
خودمان می دانیم دیگر مثل قدیم پشتوانه محکمی شاید نداشته باشیم . برای همین دلتنگی به این روضه‌ها و ذکرها محتاج هستیم.
وقتی امام حسین و ائمه را صدا می کنیم در خانه ای را می زنیم که صاحبخانه منتظر است و خودمان باید در را باز کنیم .

دوای دل شکسته و دل تنگی مان یاد امام حسین است .
دل مان که سبک شد می‌بینیم یک کسی پشت (پشتوانه) ما هست که هم در این دنیا اگر به راهش بروی( رهروش باشی ) برایت خوب است و هم بعد از مرگ دستت را می گیرد .

این یادداشت در شهریور ۱۴۰۰ پس از درگذشت مرحوم «محمدعلی تدینی راد» برداشت شده است.

روحش شاد

برچسب ها
نمایش بیشتر

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

11 − 2 =

دکمه بازگشت به بالا
بستن