حمیدرضا سهیلی تماشای نمایش «من مرتضی تنها هستم…» را به مردم مشهد توصیه مى‌کند
حمیدرضا سهیلی، پیش‌کسوت تئاتر خراسان و رئیس انجمن پیش‌کسوتان خانه تئاتر استان در رابطه با نمایش «من مرتضی تنها هستم، یک روایت شیرین از فوجى‌یامای تلخ» که این شب‌ها در کافه‌های مشهد با طراحی، کارگردانی و بازیگری مهران سلیمانی پاک اجرا مى‌شود، گفت: نمایش از نظر من یک مونولوگ اجتماعی موفق بود که با اجرای درخور سلیمانی پاک ارتباط خوبی با تماشاگر برقرار مى‌کرد و به همین جهت اجرای طولانی مدت و پر مخاطبی هم داشت.
سهیلی ادامه داد: مهمترین عامل توجه من به نمایش، در درجه نخست، محیط اجرای آن و در مرحله بعد اجرای خوب بازیگر و موضوع نمایش بود.
صمیمیتی که میان تماشاگر با بازیگر در محل کافه با توجه به نوع چینش تماشاگران و راحتی آنان در نوشیدن چای و قهوه در کنار تماشای یک مونولوگ بلند بوجود مى‌آورد، از موارد خاصی بود که اجرا را مورد توجه قرار مى‌داد.
وی با بیان اینکه همیشه تغییر و ابتکار مورد توجه قرار مى‌گیرد، گفت: اینکه نمایشی با یک بازیگر از میان افراد حاضر در کافه و در حال نوشیدن چای، به یک‌باره برخیزد و شروع به بازی کند و متنی اجتماعی را بیان دارد، حرکت جدیدی بود که گروه تئاتر «هامش» و مهران سلیمانی پاک بدرستی و موفقیت انتخاب و عرضه نمود.
این پیش‌کسوت تئاتر خراسان خاطرنشان کرد: من به عنوان نخستین کسی که مورد مصاحبه این گروه نمایشی در نخستین شب اجرای آن قرار گرفتم و با توجه به پژوهش و تحقیقاتی که در زمینه تاریخ تئاتر مشهد داشتم، از این نمایش به عنوان نخستین تئاتر کافه‌ای مشهد یاد کردم. بعضی گفتند قبلا تئاتر قهوه خانه‌ای بوده و این نمى‌تواند نخستین کار کافه‌ای در مشهد باشد. افرادی که چنین نظری داشتند احتمالا نمایش‌های قهوه خانه درویش را ندیده‌اند و اطلاعی از تئاتر کافه ای ندارند. من با شناخت و با دیدن تئاترهایی که در قهوه خانه درویش واقع در خیابان جنت و در اوایل دهه شصت به اجرا در آمد، چنین ادعایی داشتم. چرا؟ چون تفاوت را مى‌دانم. نمایش‌های اجرا شده در قهوه خانه درویش تئاتر بودند که مى‌توانستند هم در صحنه اجرا شوند و هم در گوشه‌ای از قهوه خانه. در آن زمان دسترسی به سالن نمایش سخت بود و عده‌ای از هنرمندان با توجه به علاقه جناب درویش تصمیم گرفتند گوشه‌ای از قهوه خانه را تبدیل به سن کنند و نمایش‌هایی با درون‌مایه اتفاقاتی که در یک قهوه خانه رخ مى‌داد را به صحنه ببرند. اما در نمایش کافه‌ای این نمایش مختص اجرا در کافه است. معمولا ما این نوع تئاتر را مى‌توانیم تا حدودی به نقالی در قهوه خانه‌های قدیم مشابهت بدهیم.
اما با تئاترهای دهه شصت در قهوه خانه درویش کاملا مغایرت دارد. باید اتفاقی که در آن دهه در قهوه خانه درویش افتاد را به عنوان یک کار خوب جداگانه مورد بحث قرار داد ولی اطلاق اولین تئاتر کافه‌ای به نمایش «من مرتضی تنها هستم»، حرف به گزافی نیست.
سهیلی تأکید کرد: دعوت به تماشای تئاتر یکی از بهترین هدایایی است که مى‌توان به دوستان پیشنهاد کرد. دعوت به تماشای این نمایش مى‌تواند مردم را به دیدن تئاتر راغب و پای آنان را به سالن‌های تئاتر باز کند. برای دعوت به تماشا چه دلیلی بهتر از تماشای یک مونولوگ جذاب، قصه‌ای اجتماعی با بازی روان بازیگر که مى‌تواند توصیه‌ای برای دیدن این نمایش خوب باشد.
وی عنوان کرد: مونولوگ اگر با اجرای خوبی همراه باشد به حتم اثر موثر بر تماشاگر خواهد داشت. مردم ما به منبر و موعظه عادت داشته‌اند، مونولوگ منبری نمایشی است که مى‌تواند اثر مستقیم بر تماشاگر داشته باشد. از سوی دیگر مهران کار را شناخته و با عشق و امید و انرژی آنرا به صحنه برده است. او با هدفی شناخته شده، پیشنهاد نوشتن این نمایش را به دوستش بهزاد داده و خود نیز با انرژی آن را کارگردانی و به اجرا برده است و به همین دلیل با موفقیت روبه‌رو بوده است.
مصاحبه کننده : نویدموسوى
