عباس (علیه السلام)، اسوه وفاداری به ولایت

یکی از شخصیت‌های بزرگ تاریخ اسلام که نام مبارک ایشان بر تارک هستی می‌درخشد، حضرت عباس بن علی(علیه السلام) است. این بزرگوار در وفاداری و ادب نسبت به امام معصوم و حجت خدای متعال نمونه بی مانند هستی است. در تمام هستی، شخصیتی چون حضرت عباس(علیه السلام) ظهور و بروز نکرده که بر وفای عهد الهی خویش؛ یعنی حمایت و دفاع بی چشمداشت از امام معصوم(علیه السلام) این چنین راسخ باشد.
عباس(علیه السلام) در تمامی لحظات عمر شریف خویش همراه و یاور امام حسین
(علیه السلام) بود و ما این همراهی را در عاشورای سال ۶۱ هجری در نقطه اوج می‌بینیم، چنانکه این شخصیت ارجمند در آن هنگام سخت پیکار با دشمنان، در راه وفاداری به ولایت، فرزندان خویش را به میدان رزم فرستاد و یک به یک به شهادت رسیدند.
اما این تمام وفاداری حضرت ابوالفضل نیست، بلکه این بزرگمرد تاریخ هستی، با نثار جان خویش صحنه‌های شورانگیزی را در صحرای تفتیده کربلا به تصویر کشید تا برای همه بشریت به یادگار بماند.دفاع از ولایت و تسلیم محض ولی خدا، زیباترین تفسیر زندگی حضرت عباس(علیه السلام) است، چنانکه این مسأله در زیارتنامه آن حضرت نیز به روشنی مشهود است. آنجا که می‌خوانیم: اَشهَدُ لَکَ بِالتَّسلیمِ وَ التَّصدِیقِ وَ الوَفاء و النَصیحَه لِخَلَفِ النَّبی؛ گواهی می‌دهم که پیروی کامل داشتی از جانشین
پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) و نسبت به او راست کردار و خیرخواه بودی.
تاریخ کربلا به گواه برخی اندیشمندان اهل تسنن نیز عباس بن علی (علیه السلام) را در ادب، وفاداری و تبعیت از مولا و ولی خدا؛ نمونه دوران می‌داند. آن حضرت لحظه ای در ولایت حسین بن علی(علیه السلام) تردید نکرد و حتی هنگامی که در جریان خون و قیام کربلا امان نامه ای به دستش رسید، آن امان نامه را پاره کرد و تبعیت از مولای خویش را سایه امن خدای متعال برشمرد. عباس(علیه السلام) همواره در مسیر و خط ولایت که راه رستگاری است، قرار داشت. باور و اعتقاد این شخصیت ارجمند به ولایت تا آنجاست که حتی تا آخرین لحظات حیات خویش اجازه نداد ولی خدا به میدان برود و آسیبی به او وارد شود و در حقیقت دشمنان زمانی به امام حسین(علیه السلام) دست یافتند که دیگر عباس(علیه السلام) به شهادت رسیده بود.
حضرت ابوالفضل(علیه السلام) ولایتمداری را با اعلام بیزاری و برائت از دشمنان ولی خدا ترسیم کرد و اعتقاد به امام معصوم
(علیه السلام) را تنها منحصر به تبعیت محض از حجت خدا می‌دانست. براستی تسلیم محض خواست و مشیت خدا شدن و پیروی و تابعیت محض از ولایت، رازهایی است که حضرت عباس(علیه السلام) را به این مقام متعالی و جاودانه رسانده است. مرور ولایتمداری عباس(علیه السلام) و وفاداری ایشان به ولی خدا، برای همه ما درس بزرگی است و ما نیز در همه سطوح زندگی و بخصوص این شرایط حساس کنونی، وظیفه داریم که در ولایتمداری به ایشان تأسی کنیم و همواره پشتیبان ولایت باشیم که اگر چنین
ایده ای در وجود همه ما راسخ و مستحکم باشد، قطعاً در همه مشکلات و بحران‌های زندگی، پیروز و متحد خواهیم ماند.