تا صحبت از «جنگیری» میشود یاد فیلمهای هالیوودی می‌‌‌‌افتیم. این مراسم ریشه در تاریخ اروپا دارد و به‌‌‌‌تازگی پایگاه اینترنتی «نشنال ژئوگرافیک» گزارش جالبی درباره آن کار کرده که توسط «فرادید» ترجمه شده است و اطلاعات جالبی درباره این مراسم در آن وجود دارد.که بخش هایی از آن را می خوانیم:
ایده بیرون راندن شیطان از وجود افراد ریشه ای بسیار قدیمی دارد. برای بیشتر افراد شاید اصطلاح «جنگیری» تصویر کشیش‌های کاتولیک را به ذهن بیاورد، با شمع‌هایی که اطرافشان روشن کرده‌اند و در پس زمینه صدای باد به شیاطین دستور می‌دهند که از بدن فرد تسخیرشده خارج شوند. این تصویری است که فیلمهای هالیوودی مثل «جن‌گیر» (۱۹۷۳) آن را برای ما جا انداخته‌اند. اما آیا این تصویر دقیق است؟
در هزاره اول قبل از میلاد در بین‌النهرین کسانی که مناسک جادویی را انجام می‌دادند به عنوان «آسیپو» شناخته می‌شدند. کار آن‌ها شکست دادن و راندن شیاطینی بود که موجب بیماری یا بی‌نظمی می‌شدند. آن‌ها درمانگرانی معنوی بودند که با استفاده از طلسم‌ها،مناسک و آیین‌های مختلف در هنگام ضرورت به کمک فرد یا جامعه می‌آمدند.کلمه یونانی «دایمون» که کلمه مدرن «دیمن» یا «اهریمن» از آن گرفته شده است، به موجوداتی فراطبیعی اشاره داشت. دایمون‌ها در یونان باستان می‌توانستند خوب یا بد باشند و دایمون‌های شرور باید با مراسم جنگیری دفع می شدند.
تاریخ‌نگار قرن اول میلادی به اسم ژوزفوس داستان شخصی به اسم العاذر را نقل می‌کند؛ مردی که شیاطینی را که در وجود دیگران رسوخ کرده بودند از سوراخ بینی آن‌ها بیرون می‌کشید. با ظهور مسیحیت و گسترش آن در طول سه قرن نخست بعد از میلاد، مضامین ریشه‌دار مربوط به جنگیری تقویت شدند. جنگیری به وسیله‌ای برای متحد ساختن مومنان مسیحی و توجیه باور‌های آن‌ها در زمان شکنجه و آزار رومیان تبدیل شده بود. مسیحیان باور‌های مشرکان را شیطانی می‌دانستند و بنابراین از نظر آن‌ها اعتقادات مشرکانه چیزی بود که نیازمند جنگیری به حساب می‌آمد. نفی و انکار شرک به عنوان یک اعتقاد شیطانی، لازمه‌ای برای گرویدن به مسیحیت بود.
به همین دلیل اگر کسی دوباره تحت تاثیر اعتقادات مشرکانه قرار می‌گرفت، این به معنای تسخیر شدنش توسط نیرو‌های شیطانی بود. در این چارچوب، جنگیری به وسیله‌ای برای حفظ و تقویت ایمان مسیحی و جامعه مسیحیان تبدیل شده بود. در قرن چهارم پس از میلاد، جنگیری به طور گسترده در بین مسیحیان رواج یافته بود.
کسانی که می‌خواستند غسل تعمید بگیرند و به کیش مسیحیت درآیند باید قبل از آن مدتی به صورت روزانه جنگیری می‌شدند.اما در دوران اوج قرون وسطی یعنی در قرن ۱۲ میلادی جنگیری با تحولاتی مهم مواجه شد. اولین کتاب جنگیری در سال ۱۴۰۰ میلادی منتشر شد؛ یعنی زمانی که کلیسای کاتولیک در آغاز دوره‌ای بسیار بحرانی قرار داشت. نهضت اصلاحات پروتستانی باعث ایجاد شکاف در مسیحیت شده بود و این به آن معنا بود که از نظر واتیکان تسخیر شدن توسط شیطان، گستره بسیار بیشتری پیدا کرده بود. در این زمان بود که اولین بار کلیسا به صورت رسمی انجام مراسم جنگیری را تصویب کرد.در سال ۱۶۱۴ کتابچه «مناسک رومی» تدوین شد که همه آیین‌ها و مراسمی را که توسط کشیش اجرا می‌شد در خودش داشت؛ جنگیری هم از جمله این مناسک بود.
دستورالعمل‌های این کتاب از آن زمان تا نیمه نخست قرن بیستم تقریبا دست‌نخورده باقی ماند.در سال ۱۹۶۲ میلادی اصلاحاتی توسط شورای دوم واتیکان در فصل جنگیری این کتاب انجام شد. نسخه تازه با وجود شباهت زیاد به نسخه قبلی، تاکید بیشتری بر پیوند میان جنگیری و مراسم غسل تعمید دارد. در نتیجه می‌توان گفت که هنوز هم مراسم جنگیری کلیسا ارتباط محکمی با ریشه‌های تاریخی‌اش دارد و از بسیاری جهات دقیقا مانند گذشته است.
