۲۵ فروردین، روز بزرگداشت شاعر و عارف بزرگ فریدالدین عطار نیشابوری، خالق اثر جاودانه “منطق الطیر” نام گرفته است که این مناسبت فرصتی مغتنم برای نگاهی دوباره به زندگی و جایگاه این ستاره درخشان آسمان ادب و عرفان ایران‌زمین است.
به گزارش صبح مشهد به نقل از ایرنا، شیخ فریدالدین ابوحامد محمد عطار نیشابوری، از بزرگان مشایخ تصوف ایران در قرن ششم و اوایل قرن هفتم هجری است. وی در سال ۵۳۷ هجری در قریه (کدکن) از توابع نیشابور به دنیا آمد و چون در آن شهر به داروفروشی و عطاری اشتغال داشت، به لقب عطار معروف شد.
عطار در دکان داروفروشی به درمان بیماران می پرداخت و به کسب علوم و درک صحبت مشایخ و بزرگان اهل تصوف از جمله “شیخ نجم الدین کبری” و دیگران بزرگان عصر خود نیز روزگار می‌گذراند.
وی در جوانی، به شیوه سالکان طریقت، یک دوره سفر به ماوراء النهر، هند، عراق، شام و مصر داشت و در این سفرها بزرگان ادب و دین را زیارت کرد؛ به حج رفت و سپس به شهر خود نیشابور بازگشت و در آنجا اقامت گزید و در راه عرفان مجاهدات فراوان کرد.
عطار در این راه آن قدر پیش رفت که خود از پیشوایان این طریقت گشت و مقامش به جایی رسید که مولانا جلال الدین محمد بلخی (مولوی) درباره او گفت: “هفت شهر عشق را عطار گشت/ ما هنوز اندر خم یک کوچه ایم”.
عطار در سال ۶۲۷ هجری در فتنه مغولان در نیشابور به قتل رسید؛ درباره کشته شدن او به دست مغولان داستانهای فراوانی نقل کرده‌اند هر چند برخی داستانها نیز از مرگ طبیعی او حکایت دارد.
آفرین جان آفرین پاک را، آنکه جان بخشید و ایمان خاک را
عرش را بر آب بنیاد او نهاد، خاکیان را عمر بر باد او نهاد
آسمان را در زبردستی بداشت، خاک را در غایت پستی بداشت
آن یکی را جنبش مادام داد، وان دگر را دایما آرام داد
آسمان چون خیمه ای برپای کرد، بی ستون کرد و زمینش جای کرد
