نویسنده : غلامرضا تدینی راد
بودن با بعضی افراد ،لحظه لحظه اش می شود سود و منفعت.
از هر حرفی که می زنند چیزی یاد میگیری، از نگاه شان می توانی درس بیاموزی، وجود چنین افرادی نعمت است و تفکراتشان همیشه جاری و باقی .
ساده و بی ریا حرف می زنند، تکلف دست و پا گیری در کلام و رفتار شان نیست. تمام زندگی شان در صداقت و معرفت معنا می شود. تا روزی که آنها را کنار خودت داری باید قدرشان را بدانی.
پدر ،مادر، پدربزرگ ،عمو، دایی و شاید یک رفیق شفیق و یار مهربان از این نوع سرمایه ها هستند.
من هم ۴۸ سال از عمرم را کنار یک رفیق جان سپری کردم. هرچه می گفت شیرین بود ،هرچه می خواست بی ریا، هرچه می بخشید از ته دل و هرچه می دید مهربانی. من در او زندگی کردم و گویی با اون نفس می کشیدم. عزیز بود و خواستنی. لبخندش قلبم را شاد می کرد و غم و غصه اش دلم را طوفانی .مرحوم محمد علی تدینی راد ،پدرم که این روزها در آستانه اولین سالگرد رحلتش هستیم برای من هم دوست بود و هم رفیق و هم سنگ صبور. او عاشق مرحوم پدرش حاج شیخ غلامرضا و دایی هایش و عموهایش و اقوام و بستگانش بود .ازآنها که بار سفر بسته اند یاد خوش می کرد و ضمانت گفته‌هایش استناد به گفته‌های آنها بود. از آنها هم که زنده اند و در قید حیات خشنود. گاهی هم دلگیر از بی مهری شان می شد. اما من از او یاد گرفتم به کردار دیگران توجه نکنم، هرچه از دستم برمی‌آید مهربان باشم و دوستشان داشته باشم. گاهی وقتی دلش از غم تنهایی می گرفت ضربی بر دایره می زد و با لحن شیرین، ترانه محلی خراسانی «لیلا در باز کن »را می خواند. مداحی هم می کرد، ارادت خاصی به ائمه اطهار ،امام علی(ع) و امام حسین (ع)داشت .۴ ماه دوران سخت بیماری اش تنها ذکری که بر لب داشت لافتی الا علی لا سیف الا ذوالفقاربود. یکی از خاطرات شیرین با او این است. روزی با هم در جاده ای بودیم. از پنجره ماشین، پیرمرد روستایی را دید که سوار بر الاغ در زمین های کشاورزی می رفت. الاغ چهار نعل می تاخت. پدرم گفت: پیرمرد روستایی و این چهار پا هر دودر این لحظه خوشحال و سرحال هستند، خوش به حال شان. گفتم خوش به حال پیرمرد. گفت: پسر همیشه همه سوار نیستند، مهم این است که در هر حال از زندگیت لذت ببری و طعم شیرینی را بچشی. پدرم شاعر نبود ولی با نگاه و حرف و فکرش مرا عاشق شعر کرد.
روحش شاد و یادش گرامی
