اگر کسی بگوید فلانی فلان کار تو اشتباه است آیاما قبول می کنیم؟ شاید ناراحت هم بشویم و بگوییم به کسی چه مربوط است ما چه طوری زندگی میکنیم.
نویسنده: محمدعلی تدینی راد :
صبح مشهد– ولی حق (حقیقت ) را بخواهیم به دیگران هم مربوط است که ما چطور باشیم.
نفع خوب بودن ما به خودمان و همه می رسد .کار خدای نکرده بد باشیم هم ضررش به خودمان و همه می خورد.
این که ما چقدر قبول داریم اشتباه کرده ایم یا نه یک حرف (مسئله )مهم است.
مشکل این است که ما خودمان حرکت و رفتارمان را نمیبینم. یک دوربین کم داریم .یعنی اگر یک دوربین باشد مثل دوربین مخفی و از کارهای ما فیلم بگیرد و بعد به ما نشان بدهد آن وقت می فهمیم کجای کارمان خوب و کجای کار اشتباه بوده است.
اگر عکس های قدیمی مان را هم نگاه کنیم حالا که پا به سن گذاشته ایم و تجربه بیشتری داریم بعضی جاها خنده مان می گیرد و شاید هم آرزو کنیم این عکس ها را کسی نبیند .
خب چند سال دیگر هم این اتفاق دوباره می‌افتد. یعنی ممکن است به فیلم یا عکسی که امروز گرفته ایم نگاه کنیم و خنده مان بگیرد .
در بعضی جاها (موارد) هم این قدر عکس های ما قشنگ هستند که به هیچ قیمتی حاضر نیستیم آن را تغییر بدهیم و عکس مان را قاب می گیریم وبه دیوار می زنیم. پس کار خوب خوب و کار ناپسند ناپسند است .
ما واقعاً یک دوربین لازم داریم تا درباره خودمان بتوانیم قضاوت کنیم چقدر خوب هستیم و چقدر باید ایراد های مان را ببینیم و خوب بشویم .
می توانیم مثل پوشیدن یک لباس که درباره رنگ و مدل و اندازه اش از دیگران نظر می خواهیم از خانواده و عزیز های مان نظر بخواهیم تا بتوانیم خوب تر باشیم.
این یادداشت پس از درگذشت مرحوم «محمدعلی تدینی راد» در شهریور ۱۴۰۰ برداشت شده است.
