نویسنده: علی طوسی
روزی که سر لشگر ایرج مطبوعی، قزاق کهنه کار متاثر از فاشیسم رضاخانی، مقابل درب مسجد گوهرشاد ایستاد تا فرمان تیر صادر کند در واقع قرار بود همه عقده اشراف زادگان و ملاکان و فراماسون های فرنگی مآب گلوله شود و قامت مومنان متحصن در این مسجد قدیمی را نشانه برود.
واقعه کشتار مسجد گوهرشاد در واقع ته خط استحاله ای بود که رضا خان از بدو جلوس بر اریکه سلطنت به پاس قدردانی از انگلیسی ها آغاز و هدفش ربودن عفاف ملی و مذهبی زنان و دختران سرزمینی بود که به دین محمد و سیره آل او باور داشتند و از باب ضرورت دستور پروردگار به رعایت حجاب اقدام می کردند.
کشف حجاب در دوره رضاخانی قطعا یک حرکت سمبولیک برای چادر زدایی نبود که اگر این بود، این میرپنج بیسواد از خانواده اش در صحن مقدس قم حجاب بر نمی داشت و آن گونه وحشیانه با عصا به جان مرحوم بافقی که از باب نهی از منکر تذکری داده بود، نمی افتاد.
کشف حجاب در واقع حرف رمز انتقال از مرحله دین باوری به سوی بی دینی در ایران بود، همان اتفاقی که در سرزمین عثمانی ها توسط کمال پاشا آتا ترک محقق شد و امروز بزرگترین عیاش خانه و فاحشه خانه های دنیا با آدرس ترکیه دات کام نشانی داده می شود.
کشف حجاب در دوره رضاخانی هدفگذاری انگلیسی ها برای فراموش کردن درد به دار آویزان شدن شیخ فضل الله نوری از سوی شریعت خواهان و عادت کردن به ملعبه هایی بود که هر روز از سوی حکومت اعلام، تشویق و حمایت می شد.
وقتی این طاعون علیه ضروریات دین خدا فراگیر شد، زنان عفیف ایرانی خانه نشین شدند و دختران خود را از معرض مشاهده شحنه ها و گزمه های سرپاس مختاری دور نگه داشتند تا فرجی شود و مددی گردد و فرصت حضور دوباره در اجتماع فراهم شود.
حاصل برداشتن آن حجاب، رفتن عفافی بود که ماموریت عملیاتی کردن آن بر دوش شاهدخت ها نهاد شد و اشرف پهلوی سردمدار و صحنه گردان اصلی بود. در این پروسه که از برداشتن چادر در میهمانی آغاز و تا سربازی رفتن دختران تداوم یافت هر چه بود برداشتن دیوارهای حیا و عفت و در نهایت عصمت بود که امام راحل همواره به عنوان یکی از نقاط ضعف برجسته ۵۰ سال حکومت استبداد پهلوی به آن اشاره می کردند.
در مسجد گوهرشاد مرحوم علامه شیخ بهلول همین حقیقت را فریاد کرد و حاضران با حنجره رسای خود همین واقعیت را تایید کردند که آخر این روایت دادخواهی، شد بالغ بر ۶۰۰ شهید که آنها را در چند کامیون با هم در گورهای دسته جمعی ۵ راه پایین خیابان دفن کردند.
این که چادر چقدر در مقدم کردن عفاف موثر است، قطعا قابل بحث است ولی روشن است که منظور از حجاب، پوسته ظاهری بنام چادر نیست و همان عفاف را شامل می شود، اما چادر به عنوان حفاظ، این مروارید قابل احترام را مزین می کند.
تردیدی نیست که مسلمان در هر جایگاهی باید به حجاب حرمت بگذارد و این موکول به وظیفه نهاد و اداره و سازمان نیست.
واقعه مسجد گوهرشاد قطعا نماد این حقیقت قابل تکریم است که همواره و در هزاره هایی طولانی باید پاس داشته شود، همان طور که در هیروشیما واقعه را ارج می نهند و در مسکو مجسمه سرباز گمنام را احترام می کنند.
اصلا اگر قرار نبود همایشی برگزار شود، حالا از سوی هر سازمانی، باز هم واقعه مسجد گوهرشاد بازتاب مقاومت ملتی مومن علیه حذف ضرورت دین است و باید گرامی داشته شود و اگر سلایق افراد هم عوض شوند باز باید حجاب و عفاف در یک سبد قرار داده شود و برای تشویق عزیزان عفیف که چادر بر سر نمی گذارند تبیین کنیم که این گونه امن ترند.
لطفا دیگر عفت و حجاب را سیاسی نکنیم ….
