نویسنده: غلامرضا تدینی راد
صبح مشهد- دست روی دست بسیار است. همان که با انگشت اشاره خطاب دارد برای بالادستی، دست بر سینه می‌نهد و تعظیم می‌کند.
با همان دست جلوی آینه موهایش را حالت می‌دهد.
قلم برمی‌دارد و می‌تواند خوب بنگارد و زیبایی، خلق کند.
عرق جبین در عزم و کار دستش ، لقمه حلال سر سفره اش می گذارد.
اگر هنرمند باشد در هر صحنه از زندگی اثر بی‌نظیر و ماندگار می‌سازد.
خدا به بشر دست داده تابه نیایش درگاهش ، قنوت کند و شکرانه نعمت ، دستگیری دیگران باشد.
گاهی هم در مسیر حرکت آدم‌هایی تند و‌خطا رو شاید دست اندازی درست کند.
همان هم برای خودش قانون دارد. باید تابلوی راهنما، کمی مانده به دست انداز هشدار دهد : «مراقب باشید».
خدا نکند با دست مان در کار دیگران دست انداز بیندازیم و بی آنکه حرفی بزنیم شخصیت و جایگاه دیگران را خرد کنیم.
آثار این شکستن‌ها و دود آتش آن به خود آدم برمی‌گردد .
در هر مقام کسی را با انگشت اشاره خطاب کنی و با نگاه تند و تیز او را بخوانی شاید دیگران بنگرند و لبخندی بزنند اما آنها در لحظه با لبخند ، تو واقعی ات را مرور می‌کنند.
این اصل, مراقبت لازم دارد. انگشت اشاره نام دیگرش انگشت سبابه است که در عربی به معنای دشنام به کار برده می شود.
نقد مسأله این است توجه به این رفتار برای کسانی که پشت میزهای مسئولیت نشسته‌اند و رئیس و وکیل و مشاور و فلان و بهمان هستند ، خیلی مهم است..
از آن سوی میز تا این سوی میز شاید کمتر از یک متر فاصله باشد.
همان طور که از برداشت خوب و بد دیگران در مورد ما فاصله‌ای به اندازه یک « ویرگول» یا « نقطه » است.
آرامش و مهربانی همیشه کار خودش را می‌کند و محبت، محبت می‌آفریند.
آموزه‌های دینی ما سراسر از گفتمان اخلاقی هستند و در این باره وقتی مولای متقیان حضرت علی( ع ) پس از ضربت ، برایش غذایی آوردند، شاعر چه زیبا درباره رفتار مولا می‌گوید : می‌زند پس لب او کاسه شیر، می‌کند چشم اشارت به اسیر که آیا او غذا خورده یا نه؟ . اینجاست که معنای اشارت ، بشارت می شود.
یادمان باشد ما می‌توانیم با انگشت اشاره به آن که با دین خدا و اسلام و امنیت و آرامش مان سر جنگ دارد اتمام حجت کنیم.
اما در روابط روزمره باید همان گونه از حرکات دستان خود استفاده کنیم که با بالادستی‌هایمان رفیق و یار و همدل می شویم.
جالب این که با انگشت اشاره به ما آموختند می توانیم برای برقراری ارتباط ، کسب اجازه کنیم.
دست در دست نهیم به مهر ، یکپارچه می شویم و هیچ دستی روی دستمان نمی‌تواند بلند شود.
مهربان باشیم.
