نویسنده: غلامرضا بنی اسدی
صبح مشهد- نوشتن ما از آزادگان اگر چه مناسبتی تقویمی است و ناظر به گذشته اما هرگز به معنای ماندن در گذشته نیست. ما در خوانش دهه عاشورایی ۶۰ و حوادثی که بر آزادگان ما گذشت، نگاهی همواره حدیث و نو و رو به آینده داریم. در گزشته به ریشه ها می پردازیم و در امروز به سلامت تنه و شاخه ها و در فردا به میوه های رسته بر شاخه های این “شجره طیبه”. از تک به تک کلماتی که در این زمینه بر کاغذ می نشانیم می خواهیم به” شبکه برداشت” برسیم که هم دیروزمان را حراست کند و هم “فرداگشایی” داشته باشد.
برادران وهمرزمان ما، در دوران سخت اسارت، ترجمانِ ” فمنهم من ینتظر” بودند با قید به قاعده تبدیل شده “وما بدلوا تبدیلا” پی تکلیف بودند بی آن که تکلف و شواری های شکنجه های بعثی بتواند تبدل و تبدیلی در احوال شان ایجاد کند. این هم نتیجه اعجاز انفاس قدسی حضرت روح الله بود و هم تربیت اصیل ایرانی که در نهاد خانواده فرا گرفته بودند. این را از “سید الاحرا” شهید ابوترابی به یاد گار در یاد دارم که می فرمود” کسانی تا آخر استوار ماندند که از اصالت و نجابت و تربیت خانوادگی برخوردار بودند” والا همه می دانیم سخت هنگامه اسارت مرد شکن هم می شود گاهی. این گاه اما در میان آزادگان ما کم شمار بود.
بسیار کم شمار اما ایستادگی فراوان تکرار می شد. بسیار فراوان! آن روز ها را باید خواند در زبان و نوشتار آزادگان. آنچه اما باید به امروز آورد و برای فردا در تربیت نسل امروز زخیره کرد. عظمت فرزندان وطن است. این که تسلیم شرایط دشمن ساخته نشدند بلکه شرایط را به نفع فردای وطن تغییر دادند. آنان از کمترین امکانات و محدود ترین زمان ها، بیشترین بهره را بردند. مهمترین آن هم خودسازی معرفتی و علمی بود تا جایی که جامعه آزادگان را باید در شمار علمی ترین و با سواد ترین گروه های اجتماعی دانست.
آنان از کمترین امکانات در اختیار، بیشترین بهره وری را داشتند. این درسی است برای امروز. امروز که به رغم فراوانی نسبی امکانات نمی توانیم “هود” و “سود” و “بهره” بایسته را ببریم. مدام در گرفتاری بین هشت و نه از این کوچه به آن کوچه می رویم. دلیل اصلی آن هم این است که نتوانسته ایم نظام تربیتی و بهره وری شکل گرفته توسط آزادگان مان را در آزادی مردم مان بازخوانی کنیم. معجزه بی نیازی و استغنا زمانی رخ می دهد که سود بردن از حد اقل ها را بیاموزیم. ترجمه فرهنگ آزادگی هم فقط سیاسی نیست که اتفاقا بیشتر اجتماعی – فرهنگی است.
با درس گرفتن از آن تجربه ها می توانیم به موفقیتی برسیم که ما را به رستگاری برساند. مگر نه این که از سبک زندگی مقتصدانه ژاپنی ها و… به نیکی یاد می کنیم؟ خب، سبک زندگی آزادگان ما دوصد چندان مقتصدانه و بهرورانه بود. این را اگر امروز به رفتار درآوریم، تحریم شکن هم خواهیم شد. این که می گویم نوشتن از آزادگان ناظر به امروز و فردای وطن است، دقیقا به همین دلیل است. این که از آنان بیاموزیم و زندگی خود را متناسب با داشته ها تنظیم کنیم. تا نداشته ها نتواند داشته های ما را تحت تاثیر قرار دهد. همین!
