محمدعلی تدینی راد
عادت داریم وقتی میهمان خانه مامی آید و می خواهیم پذیرایی کنیم می گوییم بفرمایید نمک ندارد . وقتی هم می خواهیم از کسی گلایه کنیم می‌گوییم دست ما نمک نداشت. به یک آدم خوش برخورد و خوش اخلاق می گوییم بانمک است. اگر زن و شوهری دعوا کنند هم می گوییم دعوا نمک زندگی است. کسی شوخی را از حد بگذراند می‌گوییم نمک نریز.
من روی بسته های بعضی از مواد خوراکی هم دیده ام که می نویسند ترد و نمکی.
بعضی ها هم به خاطر مریضی (بیماری،) نباید نمک بخورند.
این نمک خیلی با ارزش است و حرمت دارد. (باید) احترامش را نگه داریم و اندازه‌اش را بدانیم.
اگر در غذایی نمک نریزیم شاید خورده نشود .اگر هم بیش از حد نمک ریخته باشیم خورده نمی شود.
با این همه نمک نمک گفتن باید ببینیم نمک خودمان چقدر است. منطورم این است که اخلاق و رفتار و حرف زدن و نگاه مان و همه کارهایی که انجام می دهیم نمک داشته باشد و هم حرمت نمک را نگه دارد.
من با این حرف که به میهمان می‌گوییم بفرمایید نمک ندارد مخالف هستم. فکر می‌کنم باید بگوییم بفرمایید نمک دارد. این هم به ما می فهماند که باید حرمت میهمان را نگه داریم و هم میهمان متوجه می شود که نمک خورده (است)و نباید نمکدان بشکند.
آن قدیم ها رسم بود عید (نوروز) می شد برای هم کارت تبریک می فرستادند .یکی از شعر هایی که روی آن می نوشتند این بود که نمک در نمکدان شوری ندارد دل من طاقت دوری ندارد .
اگر بدانیم که چقدر نمک و نان و نمک خوردن ارزش دارد و نمک شناس باشیم این قدر مشکل پیدا نمی کنیم.
حیف(افسوس) که بعضی وقت ها نمک شناس نیستیم.
این یادداشت در شهریور ۱۴۰۰ پس از درگذشت مرحوم محمدعلی تدینی راد برداشت شده است.
