نویسنده :محمد علی تدینی راد
صبح مشهد– در حق دیگران خوبی کنیم ،فرقی نمی کند چه کسی باشد. ما با اندازه لیاقت و شخصیت خودمان باید خوب باشیم. با بعضی ها باید رفیق هم باشیم. ولی همه لیاقت رفیق بودن (رفاقت و دوستی) ندارند.
رفیق تکیه گاه آدم است و نمی گذارد تنها باشیم برای همبن هم باید خوب باشیم. با کسی هم که از کنارت رد می شود می توانی با یک سلام یا لبخند خوبی کنی. یک چیز (مساله) مهم این است که آزارت به دیگران نرسد. حتی آنی(آن کسی ) که به تو بدی کرده باشد . اگر تو هم در جواب بدی اش بدی کنی شاید هیچ وقت به بدی کار خودش (نرسد) پی نبرد. ولی وقتی خوبی کنی یعنی از یک (سری) کارهایش چشم پوشی کنب یا این که کار بدش را جدی نگیری واگر هم می خواهی با او قطع رابطه کنی پشت سرش حرف نزنی وغیبت نکنی ،این می شود خوبی.
آخرش (بالاخره) یک روز می فهمد اشتباه کرده و تو آدم خوبی بوده ای. این زندگی زودگذر ما مثل جنگ نیست که همیشه بخواهی حمله کنی و فکرت درگیر باشد که چون یک تفر به تو خوبی نکرده باید با او دشمن باشی.
ما در حد خودمان سعی کرده ایم یک عمر خوب باشبم. شاید بدی هم کرده باشیم ولی نخواسته (ناخواسته)بوده است. بعضی ها از ما و رفاقت مان خوشحال (راضی) بودند و می گفتند خیلی خوب هستی. بعضی ها هم می گفتند چه قدر ساده ای،همه را تحویل می گیری(به همه احترام می گذاری )و ما را جدی نمی گرفتند. این (برداشت ها) اشکال ندارد. یک روز می آید خاطره می شویم و.دیگر در این دنیا نیستیم. تا موقعی که زنده هستیم هر خوبی به کسی کنیم در حق خودمان (خوبی) کرده ایم. بعد از مرگ هم اگر از ما یادی کنند خوب است از خوبی و سادگی ما یاد کنند .
بدی دیگران هم به حساب خودشان است. خداکند هرکس بفهمد چه قدرخوب است و همین سادگی و خوبی چه قدر خوب است. خدا کند ما هم همیشه بتوانیم خوب و ساده باشیم.
این متن در شهریور ۱۴۰۰پس از درگذشت مرحوم محمدعلی تدینی راد از یادداشت های او برداشت شده است.
