کلمه پدر واژه بزرگی است از تصور یک کوه استقامت، معرفت، انسانیت، شرافت و همه فضایل اخلاقی که به ذهن متبادر می شود…
نویسنده: نویسنده: غلامرضا تدینی راد- رئیس مرکز رصد فضای مجازی ، اطلاع رسانی و افکار عمومی فرماندهی انتظامی استان خراسان رضوی
صبح مشهد– صفحه حوادث روزنامه ها گاهی کلمه “پدر” را چه ارزان و بی مقدار در لابه لای واژه هایی که از آن تیترهای غم انگیز و تاسف بار می سازند؛ خرج می کنند.
بی محابا و بی پروا از کلمه مادر یا پدر نوشتن و سیاه و مخدوش کردن چهره زیبا و معصوم این واژه های بی اندازه بزرگ، خطرپذیری ویران کننده ای است.
متاسفانه فضای مجازی نیز قوز بالا قوز شده تا آتش بیار معرکه ای شود برای برداشت های منفی نسل جوان و پرتوقع از مقام و جایگاه “پدر و مادر” بودن.
گاهی از کاه کوه ساخته می شود به هرقیمتی و با بزرگ نمایی و سیاه نویسی ماجراها و حوادث تاسف بار، آن چنان در ذهن جامعه هیجان منفی ایجاد می شود که نسبت به کلمه زیبای عشق و عاطفه هم تردید به وجود می آورد.
ما باید از این تردیدهای خطرناک بترسیم که عواقب خوبی ندارند؛ باید مراقب باشیم و به اندازه نفس هایی که در هوای مشترک با دیگران دم و باز دم می کنیم عشق و عاطفه و محبت و شادی نفس بکشیم.
این گونه است که جامعه ای شاداب و پرطراوت خواهیم داشت تا از پدر و مادر بودن، استقامت و مهربانی و جان نثاری بیاموزند نه این که …
امروز با نسل جوانی روبرو هستیم که ذهن خلاق و آگاهی زیادی از حجم بی کران اطلاعات و دانش دارند. قدرت تجزیه و تحلیل بچه های ما بسیار گسترده تر از آن چیزی است که فکرش را می کنیم و گاهی ندانستن مهارت های زندگی باعث می شود خودمان را آدم های بدی معرفی کنیم.
یک قدرتی وجود دارد به نام “من هستم” و یک سوال به وجود می آید که من چه هستم؟ توجه به این ۲ نکته خیلی مهم است. من آدم خوشحالی هستم، من خوشبختم ، من می توانم، من زیبا هستم، من خوش شانس هستم، من … یا نه؛ من بدبخت هستم، من بداقبال هستم، من زشت هستم، من ناتوان هستم، من نمی توانم و ….
قدرت “من هستم” می تواند در مسیری خرج شود که از ما یک اسطوره و الگوی مناسب برای اطرافیان بسازد یا این که علیه خودمان استفاده شود.
وقتی نسبت به معرفی خودمان بی توجهی کنیم ، وقتی حساب و کتاب ندانیم و بلد نباشیم چه طور همان گونه که در حساب های مالی خود مو را از ماست می کشیم و در حساب انسانی و شخصیتی خود هم دقیق و حساس باشیم؛ یعنی آن که به فرزندمان نشان دهیم چه الگویی برایش هستیم چه انتظاری داریم؟
حساب دو دوتا چهار تاست. یک روز در مترو ، پدری به پسر جوانش گفت خسته نشدی، گوشی تلفنت را یک لحظه خاموش کن. پسر با اخم نگاهی به پدر انداخت و گفت: خودت تا ساعت ۲ نصف سرت توی گوشی است و هیچ ایرادی ندارد حالا من یک لحظه…
پدر با غیظ نگاهی به فرزندش کرد و از او رو برگرداند. بدون آن که حرفی بزنم گفت: عجب دوره زمانه ای شده، ما بچه که بودیم جلوی پدر و بزرگترها پای مان را دراز نمی کردیم و حالا این بچه ها زبان درازی می کنند…
نفس عمیقی کشید و همان طور حرص می خورد که من در ایستگاه پیاده شدم. پدر راست می گفت؛ بچه های قدیم از پدرهای شان یاد گرفته بودند چه گونه احترام بزرگترهای شان را داشته، سحرخیز باشند و هر چه می شنیدند از خوبی و بدی و حلال و حرام و باید و نبایدها بود.
امروز باید ببینیم ما به بچه های مان چه یاد می دهیم، چه خاطره ای در ذهن شان از خود می سازیم و چه حرفی برای گفتن داریم.
دوستی می گفت هرموقع می خواهم قرآن بخوانم و سوره ای در دل زمزمه کنم، سوره قدر و آیه الکرسی را با توجه بیشتری می خوانم، هیچ موقع یادم نمی رود پدرم این ۲ سوره را هر روز می خواند؛ ذکری در دل می گفت و به صورت بچه ها فوت می کرد.
من پدرم و امروز و فردا به مناسبت ولادت مولای متقیان حضرت علی(ع) روز پدر نامگذاری شده است. در خانه ها، پدر را بابا صدا می زنند و در زبان فارسی ما به هرچه می خواهند پشت و تکیه گاهی بدهند از بابا استفاده می کنند. وقتی قرار است بابا صدای مان کنند در واقع دو بار از “با ” استفاده می شود و این مسئولیت مان را سنگین تر می کند.
حواس مان باشد ارج گذاری به مقام پدر و پاسداشت حرمت آن فقط در بسته های کادو پیچ و شیک و پیک و هدیه های گران قیمت نیست، باید قدر بشناسیم و قدر بدانیم و قدر و معیار و بها بدهیم که بابای خوبی باشیم.
در این روزهای عزیز از همه باباهای عزیزی که از دنیا رفته اند و چیزهای خوب و بسیاری یادمان داده اند با ذکر صلواتی یاد می کنیم و قدرشناس شان هستیم.
