این روزها به جای نیمکت های مدرسه، پشت میز و نیمکت اعتیاد نشستم و به جای دفتر و قلم نیز پایپ شیشه ای را به دست گرفتم. خوب می دانم آینده ای جز تباهی ندارم چرا که در امتداد تاریکی ها قدم در مسیر ویرانگر اعتیاد به مواد مخدر صنعتی گذاشتم و….
به گزارش صبح مشهد به نقل از خراسان، دختر نوجوان ۱۵ ساله که با چشمانی اشکبار و نگاهی سرزنش آمیز به دستان دست بند زده پدر و مادرش خیره شده بود، در شرح داستان تلخ زندگی اش به مشاور و مددکار اجتماعی کلانتری شفای مشهد گفت: از زمانی که چشم به این جهان گشودم جز بدبختی و سیه روزی چیزی ندیدم. پدر و مادرم هر دو اعتیاد شدید به مواد مخدر صنعتی داشتند و هنگامی که علایم خماری شیشه به سراغشان می آمد، زمین و زمان را به هم می دوختند و همچون اژدهایی خشمگین تمام ناراحتی و عقده هایشان را بر سر من و خواهر کوچک ترم خالی می کردند. ما هم گریه کنان در کنج گوشه اتاقمان به یکدیگر پناه می بردیم. پدرم بسیار رفیق باز بود و بیشتر اوقات که پول تهیه مواد مخدر را نداشت، دوستان معتادش را به خانه می آورد تا او هم در کنار آنان چند دود سیاه را به ریه های سنگینش فروبرد و به نوایی برسد! بدین ترتیب بیشتر اوقات منزل ما پاتوق استعمال مواد مخدر بود و من و خواهر کوچک ترم هیچ گاه روی آرامش و خوشبختی را در زندگی مان ندیدیم؛ به جایش کودکی ما به زندگی شیشه ای پدر و مادرمان گره خورد و شکست و تکه های آن تمام وجودمان را زخمی کرد. تنها چیزی که پدر و مادرمان نمی توانستند آن را از ما بگیرند، آرزوهایمان بود. من دوست داشتم روزی پزشک شوم البته خوب می دانستم با پوشیدن لباس سفید پزشکی هم نمی توانم دردهای پدر و مادرم را درمان کنم اما تصور می کردم شاید به گونه ای بتوانم با محقق شدن آرزوهایم کمی از زخم های عمیق درونم را التیام بخشم؛ هر چه زمان می گذشت اوضاع زندگی مان بدتر می شد. پدرم برای تامین هزینه های مواد مخدر دست به خلاف می زد و هر از چند گاهی راهی زندان می شد. وقتی به سن نوجوانی رسیدم، شرایط برایم سخت تر شد و در حالی که از لحاظ روحی و روانی وضعیت نابسامانی را تجربه می کردم، به پیشنهاد یکی از اقوام نزدیکمان مصرف شیشه را آغاز کردم. می خواستم لحظاتی زندگی سراسر نکبت باری را که تقدیر برایم رقم زده بود، فراموش کنم و وارد دنیای خیالی دیگری شوم. دنیایی که سراسر آرامش است، غافل از این که این آرامش و آسایش، پوشالی و زودگذر است و انتهایش به همان تاریکی و بدبختی گره خواهد خورد. به تدریج دوز مصرفم بالا رفت و به شدت به استعمال شیشه وابسته شدم به طوری که من نیز همچون پدر و مادرم اعتیاد شدیدی به این ماده مخدر صنعتی پیدا کردم. این گونه بود که تمام آرزوهایم را به دست فراموشی سپردم و ترک تحصیل کردم. ناگفته نماند خواهر کوچک ترم نیز همچون من گرفتار اعتیاد شد به طوری که بعد از گذشت مدتی من و خواهر کوچک ترم برای تهیه مواد مخدر سر از پاتوق ها و محلات جرم خیز شهر درآوردیم و در یکی از این پاتوق ها با مجید آشنا شدم البته او را دورادور می شناختم. پسر همسایه مان بود و در خلافکاری ید طولایی داشت.
از دور که نگاهش می کردی، چهره اش فریاد می زد او هم اعتیاد شدیدی به مواد مخدر صنعتی دارد اما من در دنیای کودکانه خود او را یک «قهرمان» تصور می کردم چون دیگر مجبور نبودم برای تهیه مواد مخدر سر از پاتوق های سیاه و ناامن شهر درآورم. از طرفی دیگر هزینه های استعمال مواد مخدر من و خواهرم به روزی ۳۰۰ هزار تومان رسیده بود که او این هزینه را تقبل می کرد. می دانستم برای تهیه این پول گزاف حتما خلاف می کند اما برای من هیچ تفاوتی نداشت که از چه راهی این پول را به دست می آورد. من دیگر معتاد شده بودم و همین که بدون دردسر می توانستم شیشه بکشم، برایم کافی بود. از طرفی مجید تمام محبتی را که پدر و مادرم از من دریغ کردند، نثارم می کرد. او که هیچ نسبت خونی با من نداشت بیشتر از آن ها از من و خواهرم مراقبت و محافظت می کرد تا جایی که مواد موردنیاز پدر و مادرم را نیز فراهم می کرد تا مبادا پدرم به بهانه استعمال مواد مخدر، دوستانش را به خانه بیاورد و مردان غریبه به خانه مان رفت و آمد کنند. پدر و مادرم نیز چشم به روی این ارتباط سیاه بستند و سکوت پیشه کردند تا مجید جیره هر روزه موادشان را قطع نکند. نمی دانم گاهی با خود می گویم شاید پدر و مادرم در دلشان نیز خوشحال هستند که من و خواهرم معتادیم چون که بدین وسیله آن ها دردسر کمتری برای تهیه مواد دارند. حال که پدر و مادرم را با دستانی دربند در کلانتری می بینم، ناراحتم اما از دستگیری مجید جیغی بیشتر ناراحت و نگرانم چرا که نمی دانم پس از دستگیری او، چه کسی موادمان را تهیه می کند و سرنوشت من و خواهر کوچک ترم در پاتوق های کثیف و سیاه شهر به کجا خواهد رسید؟
ماجرای واقعی با همکاری پلیس پیشگیری خراسان رضوی
