پیوند مبارک حضرت محمد(ص) و حضرت خدیجه(س) برای جوانان جامعه امروز در انتخاب درست همسر، نکات زیادی دارد
صبح مشهد– نویسنده : جواد رستمی| کارشناس مذهبی/ سبک‌زندگی پیامبر اسلام(ص) برای همه افراد تاریخ در گوشه و کنار جهان با هر سن، نژاد و … که هدف نهایی‌شان رستگاری در دنیا و آخرت است، بهترین و بی‌نظیرترین الگو محسوب می‌شود. امروز یعنی دهم ربیع‌الاول مصادف با سالروز ازدواج رسول خدا (ص) و حضرت خدیجه(س) است. درست ۲۵ بهار از عمر گران بها و پربرکت پیامبر می‌گذشت که با بانوی ۴۰ ساله‌ای به نام «خدیجه» که برترین بانوی روزگار خویش بود، پیمان زندگی‌مشترک را امضا کرد و فصل جدیدی در زندگی‌اش آغاز شد. این پیوند مبارک اگرچه به لحاظ فاصله سنی و درخواست حضرت خدیجه(س)، خاص و متفاوت بود اما تقوا و معنویت، عفت و پاکدامنی، صداقت و راست گویی، امانتداری و حسن رفتار نبی‌مکرم اسلام در جوانی، شخصیتی را به نمایش گذاشته بود که مورد علاقه این زن ثروتمند آن روز عرب واقع شد. در ادامه سعی می‌کنیم به ویژگی‌هایی از این پیوند مقدس اشاره کنیم که می‌تواند برای جوانان جامعه امروز در انتخاب درست همسر و ملاک قراردادن آن چه که زندگی مشترک را لذت‌بخش و سعادتمند می کند، کمک کننده باشد.
انتخاب همسر با شناخت و آگاهی
اولین ویژگی این پیوند فرخنده، شناخت و آگاهی دو طرف از یکدیگر قبل از گرفتن تصمیم نهایی بوده است. خدیجه(س)، پیامبر اسلام را بر اساس ارزش‌های انسانی، رفتار، کردار، سلامت نفس و … انتخاب کرد. امروزه برخی به واسطه رفتار و کردار خارج از عرف و احساسات کنترل نشده و غرایز از اصل شناخت بر اساس ملاک‌های انسانی دور شده اند و پس از ازدواج و دور شدن از شوق و ذوق اولیه متوجه نداشتن شناخت واقعی از یکدیگر و درک و توجه متقابل می‌شوند. بعد هم به مرور زندگی را به خود و اطرافیان زهر می‌کنند تا جایی‌که آسیب‌های زیادی را متوجه زندگی مشترک‌شان می‌کنند. پیامبر اسلام(ص) و خدیجه(س) با آگاهی و شناخت کامل از اخلاق، رفتار و خانواده همدیگر ازدواج کردند.
دنبال رفاه دنیوی نبودن
ویژگی درس‌آموز دوم در این ازدواج، بی توجهی بیش از حد به مسئله مالی و رفاه غیرمعمول دنیوی در دو طرف است. درست است که حضرت خدیجه(س) از لحاظ مالی جزو طبقه بالای زمان خودش محسوب می شد اما هدف اش از این ازدواج، کسب رفاه دنیوی نبود. وضعیت مالی پیامبر(ص) برای زن ثروتمند عرب روشن بود بنابراین وقتی قدم پیش گذاشت و از پیامبر(ص) خواستگاری کرد، بنابر نقل مشهور، پیامبر(ص) راضی شدند تا با بزرگان خویش او را به صورت رسمی از پدرش خواستگاری کنند. سپس حضرت خدیجه(س)، خود شرایط را فراهم و موانع مالی را رفع کرد تا به آن چه انتخاب با ارزش خویش بود، برسد. در پاسخ به این شبهه که چون حضرت خدیجه(س) متمکن بود به این مسئله توجه نداشت و با این ازدواج موافقت کرد، باید بگوییم که اگر فرض چنین بود، چرا او تمام دارایی خود را در اختیار پیامبر(ص) گذاشت تا در راه اسلام و تقویت بنیه اقتصادی اسلام خرج شود تا جایی که زندگی معمولی و حتی فقیرانه‌ای را البته با رضایت قلبی برگزید؟ پاسخ این است که رفاه دنیایی، مد نظر ایشان نبوده است.
مشورت با بزرگان و کمک گرفتن از واسطه‌ها
ویژگی دیگر این پیوند مبارک، توجه به بزرگ ترها و مشورت با آن‌هاست. خدیجه(س) با وجود استقلال مالی و جایگاه خاص در آن روزگار از پیامبر(ص) می‌خواهد که او را از پدر و عمویش خواستگاری کنند تا آن‌ها در جریان باشند. شایان ذکر است که پیامبر(ص) در این باره با عموی خود، ابوطالب مشورت کردند و او را واسطه قرار دادند. خدیجه(س) هم با عموی خود، ورقه‌بن‌نوفل، صحبت کردند. آنان در مراسمی و با حضور بزرگان دو خانواده عقد ازدواج خود را برگزار کردند. حالا سوال این است که جوانان امروز تا چه اندازه در انتخاب و گزینش همسر با والدین و افراد آگاه و دلسوز مشورت می‌کنند؟
بی توجهی به مهریه سنگین و تجملات
مهریه‌های سنگین، تجملات و ریخت‌و‌پاش‌های بیهوده و توقعات خاص مالی از بزرگ ترین موانع ازدواج جوانان امروزی محسوب می‌شود که در این پیوند مبارک، جایگاهی نداشت. حضرت خدیجه(س) مهریه ازدواجش را از مال خودش قرار داد و ضامن مهر خود شد به طوری که عده‌ای به این موضوع اعتراض کردند. متاسفانه در برخی موارد که جوانان خود به مرحله‌ای از شناخت و عقل و درک رسیده‌اند که می فهمند مهریه سنگین و توقعات غیرمالی معمول و معقول، ضمانتی برای بقای پیوند و کیفیت زندگی به لحاظ عاطفی نیست برخی از خانواده‌ها، مانع‌تراشی و سنگ‌اندازی می کنند. در این پیوند مبارک، خدیجه(س) با این‌که زنی شناخته شده و ثروتمند در روزگار خویش بود، در منزل و در رفتار با همسرش نبی مکرم اسلام با تواضع و فروتنی و روی گشاده برخورد می‌کرد و سابقه اجتماعی و اقتصادی‌اش در روابط زن و شوهری دخیل نبود و تاثیر سوء نداشت. حال آن‌که امروزه مواردی مشاهده می شود که زوج ها شرایط و جایگاه اجتماعی و اقتصادی خود یا خانواده شان را دستمایه فخر به یکدیگر و تحقیر دیگری قرار می دهند و فضای گرم خانه را به سردی و بی‌توجهی به عواطف و احساسات سوق می‌دهند.
