یادداشت: مجتبی نوریان
عضو هیئت مدیره خانه مطبوعات و رسانه های کشور
صبح مشهد– عمری را قلم زدند، از همه جا و همه کس نوشتند، تا حقی ضایع نشود. مشکلات و تنگناهای مردمی و دولتی را بازگو کردند به عدالت تا نه سیخی بسوزد و نه کبابی چرا که آموخته اند بر اساس انصاف عمل کنند.
پس جز انصاف هم بر نمی تابند، چرا که معتقدند حسب رسالت و کار حرفه ای در خبر، اظهار نظر شخصی ممنوع، در گزارش، طرفین را ببینند و دیواری را یک طرفه، گل نکنند و رعایت دیگر اصول علمی کار خود، پس انتظارشان از دیگران نیز چنین است، خاص این که مدیر و مسئولی باشند.
این که از قانون مشاغل سخت و زیان آور، رای به تفسیر دهند کاری ناصواب است حال آن که بر اساس قانون، هر سال کار شاغلان این مشاغل، یک و نیم برابر محاسبه و هر ۲۰ سال، ۳۰ روز پرداخت حقوق به دنبال دارد.
نیک می دانیم که تشخیص شغل سخت و زیان آور نظیر خبرنگاری، معدن کاری و … هم حاصل رای کمیته ای است متشکل از نمایندگان کارگران، کارفرمایان، دولت و تامین اجتماعی، رای محکم و با پشتوانه ای که نقض آن فقط با دیوان عدالت اداری است و بس، پس یعنی، الزام.
حال تامین اجتماعی در طرح همسان یا متناسب سازی حقوق بازنشستگان، بر چه استدلالی، سال های بیمه پردازی را همان ۲۰ سال می داند موضوعی است مبهم، چرا که باید بپذیرد همین کارگرانی را که پس از ۲۰ سال تلاش، با جسم و روح فرسوده و به حکم قانون، بازنشسته کرده است بر خلاف اطلاق سابقه ارفاقی، ارفاقی در دریافتی هایشان به کارفرما نکرده و تا چهار درصدها را نگرفته، کارگر را ترخیص نکرده است.
جان سخن این که به حمایت و دفاع از همکاران خود آن هم در هفته ای که به یاد شهید، صارمی که ناجوامردانه و مظلومانه در خارج از کشور به شهادت رسید و این روزها به نامش و یادبود خبرنگار، مزین شده است و نیز دیگر کارگران شریفی که در مشاغل سخت و زیان آور، بازنشسته شده اند نادیده گرفتن سال های با ضریب یک ونیم خدمتشان به نوعی بی عدالتی و اجحاف به این اقشار اثرگذار زحمتکش و بی توقع است.
امید که مسئولان تامین اجتماعی به طور خاص و وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی و هیئت های امنا و مدیره سازمان تامین اجتماعی، متناسب سازی را برای بازنشستگان مشاغل سخت و زیان آور به واقعیت و عدالت نزدیک کنند.
