رازی است انگار در عدد ۸؛ فرزند هشتمین امام در ۸ سالگی، ردای امامت را بر دوش می اندازد و قد می کشد به امامت و هدایت.
تاریخ به احترام برمی خیزد و تقویم دچار حسرت می شود در شکوه مردی که در هشتمین فصل زندگی، خلقی را به سوی خدا می کشاند. مردی که خورشید را هر بامداد به سلام می خواند و قسط روشنایی زمین را با نگاهی ادا می کند. مردی که در کودکی، معنای تام و تمام مردی و مردانگی است. مردی که دریای دامنش و باران نگاهش ترجمان فیض خداست که بار عام می دهد همگان را بر سفره خاص جود و سخا. او را دستانی است که باب حاجت ها را، به اجابت می گشاید و از پا افتادگان را تا قامت کشیدن یار می شود و غمگسار. او را باب الحوائج می خوانند که مظهر شأن اجابت گری حضرت حق است و دست نوازش خالق در میان خلق. هم به شفای دردهای جسم و هم شفاعت جان. بر شانه این آفتاب ۸ ساله پرچم هدایتی در اهتزاز است که در تاریخی به وسعت ۱۷ سال به اضافه قرن های بعد، هیچ توفانی نتوانسته است به اهتزاز عزیز آن، چشم زخمی برساند.ذیل همین پرچم حق نشان است که حق نمایی می کند و با طراحی خدایی، جاده رستگاری را از دل سنگستان مامون زده و معتصم آلود، عبور می دهد و مردمان را تا آستانه بهشت می رساند و در دل حصار عباسی، با شاگردان و وکیلان، چنان آزادستانی برای هدایت می سازد که حصاربانان عباسی، نمی توانند راه را بر خلق خدا ببندند و چنین است که حقارت، کینه می شود و پنجه بر روی آفتاب می کشد. معتصم بغداد نشین، در بیداد، شانه به شانه معاویه و یزید شامی می شود و ام الفضل، تاریخ را با جعده‌ای دیگر مواجه می کند و کربلا این بار در کاظمین شکل می‌گیرد و زهر، شمشیر می شود در جان حسین زمان و باز بنی فاطمه است و پیکری که سه روز بر زمین می ماند تا گواهی دهد امامت شیعه را کربلایی مدام است و شهادت، حقیقتی که در هر امام، چنان تجلی دارد که روشنایی همیشه را تضمین می کند. و اینک ماییم و سوگ آفتابی که در ۲۵ سالگی بر آسمان شهادت نشست. ماییم و داغی که جز به نگاه امامان رئوف تسلا نمی یابد. ماییم و پیراهن سیاهی که بوی عاشورا دارد، با ذخیره اشکی که از کوثر و فرات سرچشمه می گیرد. ماییم که باید به تسلیت ارباب برویم و از حضرتش تسلا بگیریم… .
