زهرا طوسی;
با تصویب آیسسکو نهاد وابسته به سازمان کنفرانس اسلامی، سال ۲۰۱۷ فرصتی است تا مشهد به صورت همه جانبه ای از سوی این تشکل رسمی مورد توجه قرار گیرد.
این فرصت قطعا اگر با دقت نظر و تدبیر مدیران اجرایی مشهد همراه باشد، قادر است از این دیار مقدس و برخوردار از قابلیت ها و ظرفیت های لازم حداکثر روشنگری را داشته باشد و به گونه ای از هویت آن احقاق حق کند.
از زمان انتخاب پایتخت جهان اسلام در نهاد آیسسکو، تعدادی زیادی از شهرهای مستقر در کشورهای اسلامی برای این عنوان انتخاب شده اند.
نگاهی به سابقه فرهنگی و پیشینه تاریخی آن، مشخص می کند به جز مکه، هیچ سرزمینی در قد و قامت مشهد مقدس نبوده است و حتی شهرهایی مثل اصفهان در ایران و اسکندریه در مصر و لاهور در پاکستان هم کارنامه ای در انتشار فرهنگ اسلامی و یا جاذبه های معنوی و حتی گردشگری برای مسلمانان ندارند.
این که سازمان کنفرانس اسلامی بر اساس چه مصلحت و محاسبه ای صلاحیت شهر های تومبوکتوی و مالی و باکوی آذربایجان و قیروان تونس را برای این عنوان بزرگ احراز کرده است، به اندیشه گردانندگان آن بر می گردد اما آنچه مهم است اینکه مدیران مشهد باید حداکثر توان و تلاش و ذوق و ابتکار خود رابکار گیرند تا شهر امام رضا(ع) که افزون بر ۱۲۰۰ سال است بر تارک جهان اسلام می درخشد و یکی از قدیمی ترین شهرهای اسلامی برای جذب مسافر بوده است را به افکار عمومی بین المللی معرفی کننند.
در این رهگذر آنچه قابل طرح است چگونگی تدارک برای برگزاری سال مشهد در حوزه فرهنگ اسلامی است.
آیا ستاد فعالی در این زمنیه تشکیل شده است، بودجه مناسبی در اختیار قرار گرفته است، همه مجموعه های فرهنگی مشهد در حوزه برنامه ریزی دخالت دارند، شواهد می گوید، اقدامات راضی کننده نیست، آن گونه که از تحرکات بر می آید، گروهی در شهرداری مسئولیتی بر عهده گرفته اند و جای حوزه و استانداری و دانشگاه و میراث فرهنگی در تصمیم گیری خالی است.
از بودجه هم که مهم ترین رکن، ماجراست، خبری نیست، باید شهرداری از همین عوارض و پول هایی که دارد خرج اقداماتی کند که در حوزه فرهنگ، مشهد نامی تر شود.
نتیجه این شواهد، قطعا ورود به مقوله ای به نام تشریفات فرهنگی است که با همایشی آغاز و با نمایشی پیگیری و با سوغات تمام می شود.
حال آنکه در دنیا، برای این گونه فرصت ها، برنامه ریزی های گسترده ای می کنند تا آثار آن سالها بر روی میزبان بازتاب مثبت داشته باشد.
در دنیا برای میزبانی المپیک، سران دولتها تا مرز درگیری لفظی و لابی های مثبت و منفی پیش می روند، چون المپیک، تعامل فرهنگ ها را فراهم و زمنیه ورود جهانگرد و به تبع آن درآمد ارزی را فراهم می کند.
کنفرانس های مهم هم همین حالت را دارد، میزبانی از آنها و پذیرایی از چهره های سرشناس سیاسی و بین المللی به کشور وجهه امنیت و ثبات و اکتیو بودن می دهد.
در سال ۲۰۱۷ اگر ما برای نشان دادن توانمندی مدیریتی برای پذیرایی از ۲۵ تا ۴۰ میلیون زائر کاری نکنیم، برای ارائه تصویری زیبا از مشهد قدم برنداریم و برای معرفی صنایع دستی و ظرفیت بازار این شهر کاری نکنیم، به طور حتم، کاری جز فرصت سوزی نکرده ایم، پس تا دیر نشده باید آستین ها را بالا زد و چاره ای کرد.
