غلامرضا تدینی راد
چه خبر است، بی حوصله و کلافه ایم وطاقت مان طاق. گاهی خوشحالیم و بعضی وقت ها هم انگار کشتی های مان غرق شده اند. بیشتر سر در لاک خود فرو می بریم .
پلک های مان سنگین می شود ؛ می خوابیم.
تلفن زنگ می زند ، می پرسند چه کسی بود، یا این سوال ما از دیگران است .
عجیب نیست این پاسخ شنیده شود: « هیچ کس»
بعد هم حرفی نیست برای گفتن و شنفتن .
شاید اگر کنار هم بنشینیم وبه همدیگر تلفن بزنیم یا در فضای مجازی پیامی بفرستیم روابط مان گرم تر شده و بیشتر وقت صحبت داشته باشیم.
در این اوضاع و احوال خدا به روی بچه های مان رحم کند. «نباید» سر و صدا کنند، بازی نکنند و«باید» مطیع امر و نهی های ما باشند.
« بنشین، بلند شو، بخور، نخور، بگو، نگو، ساکت، هیس و … »
فکر می کنیم برنامه ریزی برای بچه ها یعنی شرکت در کلاس های ورزشی و هنری و آموزشی بیرون از خانه .
پس سهم بچه ها ازخانه چه می شود، حقی دارند ؟
چرا وقتی حرفی می زنیم و خواسته ای داریم بچه ها آن طور که باید و شاید گوش به حرف نیستند؟
دل مان نمی خواهد در پاسخ به سوالی که داریم فرزندان بگویند:« نمی دانم ، چیزی نیست ، خوب است»
بدتر از آن ، گفتگوی شان با تلفن تمام می شود و از ما یاد بگیرند درپاسخ به سوال با چه کسی گفتگو می کردی ؛ بگویند هیچ کس.
وقتی بی تفاوتی بچه ها را می بینیم ابرو بالا می اندازیم و آهی می کشیم.
می گوییم : عجب دوره زمانه ای شده ، ما جلوی بزرگترها صدای مان در نمی آمد و چهار زانو می نشستیم و بچه های این دوره …؟
غافل از آنیم بچه ها از خودما یاد گرفته اند خسته و بی اعصاب باشند.
پاسخ های کوتاه بدهند و با « هیچ کس » پشت تلفن حرف بزنند.
چه کنیم خانه و خانواده ما شاداب ، پر طراوت و سرشار از مهر و مهربانی شود.
حوصله بچه ها سرنرود و اعصاب شان سر جایش بماند؟
ما می توانیم کاری کنیم مصداق این مثل باشیم ، طفل گریز پای را جمعه به مکتب آوریم.
بازیگوشی در ذات کودکان است. بازی در سنین کودکی نقش مهم و اساسی در رشد همه جانبه شخصیت او دارد تا جایی که متخصصان بر این باورهستند بازی می تواند روند آموزش کودک را تکمیل کند.
تحقیقات نشان داده اند کودکان محرم از« بازی و همبازی و اسباب بازی» دورنگرای مطلق می شوند.
نقطه مقابل هم کودکانی که بیش از حد آزاد باشند و فقط بازی کنند برونگرای مطلق می شوند.
واقعیت این است دورنگرایی و برون گرایی مطلق ، هر دو آسیب زا هستند و توجه به این مساله برای تربیت و رشد فرزندان جایگاه ویژه ای دارد.
اهمیت این مساله تا جایی است کارشناسان فن ، روش «بازی درمانی» را مطرح می کنند واین شیوه می گوید بازی وسیله طبیعی کودک برای بیان خود است و فرصتی فراهم می کند احساسات ، خواسته ها ، امیال و حتی مشکلات خود را بیان کند.
بازی در تربیت اخلاقی و اجتماعی کودک هم نقش مهمی بازی می کند.
فرزند ما در زندگی روزمره نیاز دارد از تشنج هایی که محدودیت های طبیعی بر او عارض می کند رها شود و انرژی خود را آزاد کند.
کمی به گذشته برگردیم . ما در دوران کودکی چه بازی های شاد و پرتکاپویی داشتیم.
حتی یک فرغون حمل مصالح ساختمانی نیز می توانست اسباب بازی نشاط آوری باشد.
بچه های ما در این دوره و زمانه و در خانه های آپارتمانی و با پدران و مادرانی بی حوصله چه بگویند.
بازی را بازی نگیریم. وقت بیشتری بگذاریم . گاهی خودمان نیز همبازی بچه ها شویم.
این گوشی های تلفن همراه و درگیری فضای مجازی قوز بالا قوز مشکلات و کلاف سر درگم احساسات مان شده است.
حواس مان باشد ، رشد فردی و اجتماعی فرزندمان مان در سلامت زندگی و ایمنی آینده شان که دغدغه اصلی ما است سهم تعیین کننده ای می دارد.
کمی به خودمان و بچه های مان فرصت بدهیم. از همین امروز شروع کنیم فردا دیر است.
