نویسنده: محمدعلی تدینی راد
هرسال دم ( نزدیک ) عید ( نوروز ) همه جای خانه را تمیز می کنیم و برای خودمان هم لباس های نو و تمیز آماده می کنیم . بعد هم با خوشحالی به هم میگوییم صدسال به این سال ها. ولی نمیدانم چرا وقتی حرف از زندگی و دنیا وسط می آید میگویم این دنیا ارزش ندارد و مثل این که بی ارزش ترین چیزی (داشته ای) که داریم زندگی همین دنیاست.
من این حرف را قبول ندارم. دنیا و این زندگی خیلی هم ارزش دارد . اگر این طور نیست پس چرا می گوییم صد سال به این سال ها و چرا از این تعارف ها می کنیم و بعد دو دستی به مال دنیا می چسبیم و فقط دنبال سود و نفع خودمان هستیم.
دنیا ارزش دارد. زندگی خیلی ارزش دارد برای همین هم باید مراقب باشیم حتی یک ساعت و روز از عمر ما مفت و مجانی نگذرد .
این ما هستیم که با فکر و حرف زدن مان دنیا و زندگی را قشنگ و با ارزش و یا زشت و بی ارزش می کنیم.
در موقع کار هم اگر به این فکر کنیم که چه دنیای قشنگی داریم جدی و عاشقانه کار می کنیم و چون می خواهیم خوب زندگی کنیم.
یک لحظه نباید اخم بر روی مان بیاید. یک لحظه نباید نا امید باشیم و بد بگوییم و دنبال عیب و ایراد بگردیم.
این طوری است که دعای صد سال به این سال های ما درست( برآورده ) می شود. نان و روزی ما هم دست خدا است نه هیچ کس دیگر . پس باید کار خود را درست انجام بدهیم و زحمت بکشیم . هر چقدر لایق باشیم و خدا خوب ( صلاح ) بداند به ما می دهد.
دیگر نباید بگوییم این دنیا بی ارزش و بی وفا است . خیلی هم ارزش دارد و با وفا است و همین حس و حال خوب بزرگترین و بهترین ثروت ما است .
همه چیز و خود ما توی( در ) این دنیا قشنگ و قیمتی هست .
این یادداشت در شهریور سال ۱۴۰۰ پس از درگذشت مرحوم محمد علی تدینی راد برداشت شده است.
روحش شاد .