نویسنده: محمدعلی تدینی راد
ما در زندگی خود حساب و کتاب می‌کنیم که چه داریم و چه نداریم.
دارایی ها را در خانه و زندگی و ماشین و پست و مقام می بینیم اما اینکه از اخلاق و معرفت چه بویی برده ایم و چقدر مرام خوب و انسانیت داریم خیلی مهم است.
ما عادت کرده‌ایم از دارایی های مادی خود بخشش می کنیم مثلاً به یک فقیر سر چهارراه پولی می‌دهیم و می گوییم گناه دارد به او کمکی کرده باشیم. این کار خیلی خوب است و باید هم انجام شود. اما از دارایی اصلی خود که محبت و خوش اخلاقی هست هم باید بخشش کنیم .
یعنی برای دیگران خوب بخواهیم و بخیل و حسود نباشیم .من عمری زندگی کرده‌ام و وصیت نامه ای نوشتم .در وصیت نامه از بچه هایم یک خواهش کرده ام. روزی که چشم از این دنیا بستم و زندگی ام تمام شد از دارایی مادی ام که زیاد هم نیست و سعی کرده ام با پول حلال جمع کنم به فقرا کمک کنند. دست چند خانواده که همسرم و پسر بزرگم (آقا رضا) می دانند را بگیرند و خیرات کنند.
خوشحالی و دعای خیر آنها می شود خیر و برکت برای من که از دنیا رفته ام و در دنیای دیگری هستم .
اگرچه در زندگی هم سعی کردم از دارایی اصلی یعنی اخلاق و معرفت کم نگذارم و دیگران را دوست داشته باشم. به بچه ها گفتم راضی نیستم برای اقوام و خویشان زحمت به وجود بیاورید هر چه خواستید برای من خرج کنید کمک و خیرات داشته باشید. آقا رضا پسر بزرگم می داند به او گفتم چه کار کندو در وصیت نامه هم نوشته‌ام.
ببینید یک مستاجر که خانه ندارد اگر فردی که از دنیا میرود خانواده اش نذرکنند یک سال به خاطر شادی روح عزیزشان اجاره را از مستاجر نگیرند یا نصف قیمت بگیرند چه قدر کمک می شود؟. این کارچقدر شادی و دعا و برکت دارد.
یا به یک عروس و داماد نیازمند کمکی یشود.
امیدوارم همه ما بتوانیم از دارو ندار مان در راه درست و خیرخواهانه استفاده ببریم.
این یادداشت در شهریور ۱۴۰۰ پس از درگذشت مرحوم محمدعلی تدینی راد برداشت شده است
