نویسنده: محمدعلی تدینی راد
صبح مشهد- همه ما دوست داریم خوب باشیم و دیگران ما را خوب ببینند .برای همین هم به خودمان می رسیم و اگر بشنویم کسی پشت سر ما حرف بی ربطی زده از کوره در می رویم و ناراحت می شویم.
اگر بگویند قرار است خوبی ها را نشان بدهند و به خاطر این کار باید صورت ظاهر و باطن مان یکی بشود، آن وقت معلوم می شود حساب وکتاب خوبی یعنی چه. شاید خیلی از ما عقب بکشیم و چهره خودمان را پنهان کنیم .
این ترس یعنی آن طور که باید و شاید نتوانسته ایم خوب بشویم.
من از سن جوانی توفیق دارم برای اباعبدالله (ع) و در مناسبت های مختلف مداحی کنم .من مداحی را از مرحوم پدرم حاج شیخ غلامرضا و حرف هایی که پای منبرش در مسجد شنیده بودم یاد گرفتم . افرادی که در این مراسم شرکت می‌کنند نذر دارند با سوگواری برای ائمه(ع) عاقبت به خیر شوند.
من هم که مداحی می کردم نذر کرده بودم هرچه در توان دارم و از عهده ان بر می آید بگذارم و در این راه با انجام وظیفه عاقبت به خیر شوم.
ولی در کنار توجه به این اصول و عقایدظاهری دینی یک اصل مهم وجود دارد .همه ما باید برای خوب بودن و عاقبت بخیر شدن اخلاق خوب رفتار خوب و نیت خوب داشته باشیم و نذر کنیم که خوب بشویم.
وقتی با یک بچه روبرو می شویم یا در رفت و آمد و برخورد با همسایه ،دوست و آشنا و فامیل بایدخوب باشیم و برای همه خوب بخواهیم. یعنی حسود نباشیم، مغرور و بخیل نباشیم، ریاکار و چاپلوس و متقلب نباشیم، حلال و حرام را بشناسیم،آبرو ریز نباشیم. حق مردم را نخوریم .فقط به منفعت خود فکر نکنیم . بد اخلاق نباشیم و از همه مهم تر این که دروغ نگوییم و به قول معروف هرچه برای خود می پسندیم برای بقیه هم بپسندیم.
همان طور که گفتم یک موضوع مهم این است ،سعی کنیم ظاهر و باطن مان یکی باشد.
خدا کند همه ما در این عمر کوتاه بتوانیم نذر خوب برای برجای گذاشتن نام نیک ،یاد نیکو خاطره نیک داشته باشیم.
این یادداشت در شهریور ۱۴۰۰ پس از درگذشت مرحوم محمد علی تدینی راد برداشت شده است.
