۱-این هفته با آژیر”انسولین نیست” آغاز شد. انسولین مرز مرگ و زندگی حدود ۵ میلیون دیابتی کشور است .بیمارانی که قرار است “شاید وقتی دیگر” برای مصون ماندن ازکرونادر فصل آنفولانزاواکسینه شوند! وحالا دیگر نگران انسولین هستند نه آنفولانزاوکرونا!
صبح مشهد– سیدجلال فیاضی/ اما نوای سوزناک این آژیرحکایت واردات ۱/۵برابری انسولین مورد نیاز کشور با”۴۲۰۰ تومانی لعنتی” و قاچاق معکوس آن توسط کفتارهای قاچاقچی است .خبری که رئیس کمیسیون بهداشت اتاق بازرگانی از آن پرده برداشت و برخی مقامات وزارت بهداشت هم تایید کردند.
حالاقرار است انسولین با کارت ملی توزیع شود و لابد باید مراقب صف کارت ملی” کارتن‌خواب‌ها” هم باشیم؟!
۲-از “کارتن خواب ها”گفتم؛ رئیس کل بانک مرکزی این هفته آژیردیگری را نواخت :”از ۲۵۰ صادر کننده ای که ۷میلیارد دلار ارز صادراتی خود را باز نگردانده اند۷۰ نفرآنها کارتن خواب هستند”.
پس از واردات ۷۰۰ پورشه توسط پیرزن بینوای روستایی که از سال ۹۱ مطرح است و هنوز هم کسی در مورد آن و کانون قدرت پشت صحنه اش روشنگری نکرده است ،حالا از صادرکنندگان کارتن‌خواب رونمایی می‌شود .ولابدرئیس کل بانک مرکزی و دیگر دستگاه‌های اجرایی و نظارتی در این زمینه هیچ مسئولیتی ندارند!
همین دلارهای “قاچاق انسولین”و”کارتن خواب های صادراتچی” است که نه تنها به کشور باز نمی‌گردد بلکه ایران رارکورددارخرید ملک در ترکیه می کند. آیاهنوز هم می توان گفت در کشور”فساد سیستماتیک” وجود ندارد و فقط “سیستم فاسدها” اموال کشور را به یغمامی برند؟
مگرکارت بازرگانی” ماسک”است که یکبار مصرف هم داشته باشد؟
۳-واماماسک!…آنقدرماسک نزدیم، فاصله اجتماعی را رعایت نکردیم، سفر رفتیم و عروسی ،عزا، دورهمی، محفل و مجلس بدون رعایت پروتکل های بهداشتی برگزار کردیم که بزرگترین آژیر خطر درهفته جاری برای اعلام “دوشنبه سیاه کرونایی”با کشته شدن ۳۳۷ هموطن نواخته شد.البته این آمار رابه روایت دکتر مردانی -عضو ستاد ملی کرونا-باید ۲/۵ برابر کنیم ؛یعنی ۸۴۲قربانی، معادل سقوط سه هواپیما در یک روز!
حالا دکتر نمکی -وزیر بهداشتی که زانو می‌زند و التماس می کند اما کسی به حرفش گوش نمی کند-سفره دل خود را باز کرده و پس از دردنامه عدم وصول یک میلیارد دلار صندوق توسعه و حقوق معوقه مدافعان سلامت، از پروازهای غیربهداشتی ،اصناف بدون نظارت، عدم توسعه ناوگان اتوبوس‌رانی و مسافران فشرده‌ای که ۴۰ درصد ماسک ندارند، ایستگاه‌های صلواتی توزیع چای وغذای نذری، متخلفانی که جریمه نمی شوند،جاده‌هایی که بسته نمی شود، کادر درمان خسته و دلشکسته و التماس هایش برای حمایت از اجرای پروتکل ها و ایستادگی و مقاومت و برخورد با پروتکل شکن ها و قانون شکن ها شکوه می کندو فریاد می‌زند: “ایها الناس! بدانیدکه من به عنوان وزیر بهداشت نمی توانم به تنهایی این اپیدمی ووضعیت را جمع کنم”
اگر سران قوا برای حل مشکلات کشور از سوی رهبری اختیارات کامل دارند پس چرا از تریبون‌های عمومی بایکدیگر سخن می‌گویند؟چرا به طور مرتب جلسه تشکیل نمی‌دهند و با همفکری صاحبنظران و اندیشمندان برای حل مشکلات کشور چاره اندیشی نمی کنند؟
آژیرهابرای چه کسی به صدا در می‌آید؟
