افضل اعمال در دوران غیبت،انتظار فرج است. در روایت داریم اگر کسی بمیرد در حالتی که منتظر است مثل کسی است که در خیمه امام زمان(عج) و همراه امام است. اما آنچه در مورد انتظار مطرح است انتظار فرج است؛ فرج یعنی گشایش. گشایش چه کسی و چه چیزی؟
اگر برداشتمان این است که ما می خواهیم مشکلات شخصی مان حل شود این آن انتظاری که ثواب دارد نیست و صرفا انتظاری طبیعی است و همه بشر هم این حالت را دارند. انتظار امام زمان(عج) مربوط به آدمهای عادی نیست؛ بلکه انتظار آدمهای با معرفتی است که به حد زندگی مادی و حیوانی قانع نیستند. یعنی حتی اگر در زندگی تمام مشکلاتشان مرتفع بشود باز هم منتظر امام زمان اند. آنهایی که انتظارشان خلاصه شده که آقا بیاید و مشکلات شخصی شان را حل کند اینها وقتی مشکلاتشان حل شود دیگر منتظر نخواهند بود وخلاء را حس نمی کنند. اما اگر کسی سطح نیازهایی که در درونش هست فراتر از نیازهایی که آدمهای عادی دارند باشد آن زمان است که حالت انتظار در او شکل می گیرد.
اگر بگوییم مراد از فرج، فرج امام زمان(عج) است باید دید حضرت مشکلش چیست؟ ایشان غصه کل بشریت را دارند. رسالتشان وماموریتشان هدایت آدمها، مبارزه با ظلم، جهت دهی انسانها به سمت برپایی عدالت و احیای ارزش هاست. یعنی جامعه ای درست شود که در آنجا انسانیت شکوفا شود و راحتتر به سمت خدا حرکت کنند. اگر کسی منتظر امام زمان باشد کارش می شود افضل الاعمال و البته کار بسیار سختی است أَفْضَلُالْأَعْمَالِأَحْمَزُهَا.برخی گمان می کنند انتظار صرفا یک حس و یک حال است و صبح جمعه اشکی بریزند، نه این انتظار نیست. انتظار یک عمل است؛ کسی که میهمان دعوت کرده اگر اعمال وکارهای مربوطه را آماده نکرده باشد واقعا منتظر نیست و دوست دارد حتی میهمان دیرتر بیاید. اما اگر غذایش آماده باشد و تمام کارهایش را کرده مدام می گوید چرا میهمان دیر آمد؟ پس به نظرم مهمترین وظیفه منتظر این است که با خودش روشن کند که آیا می خواهم منتظر باشم یا نه؟
نکته دیگر اینکه انتظار مراحلی دارد. کسی که منتظر است باید پرهیز کند که با طاغوت شریک باشد و مؤید طاغوت در عرصه های گوناگون باشد. شما می بینید افرادی الان هستند و ادعا می کنند منتظر امام زمان هستند اما نمادهای طاغوت در دنیای حاضر از وجود این افراد احساس خطر نمی کند. چرا؟ چون اینها به نوعی آنها را تایید می کنند. اگر منتظر هستیم باید به نوعی در تمام حوزه های فرهنگی سیاسی اقتصادی بادستگاه طاغوت درگیر شویم. گام بعدی این است که آرام آرام باید برای آقا زمینه سازی کرد که ایشان بیاید، چرا که آقا محتاج یار است. اللهم اجعلنا من أنصاره. بنابراین کسی که منتظر امام عصر هست به فکر نصرت ایشان هم هست. منتظر یک مومن عادی نیست که نسبت به جبهه حق بی غیرت باشد. انتظار گاهی صرفا در حد ادعاست و پای کار که می رسد می بینید پا پس می کشند و جا می زنند. در قرآن آمده که اهل کتاب منتظر آمدن پیامبر(ص) بودند حتی در برابر کفار می گفتند پیامبر موعود بیاید ما به وسیله او بر شما پیروز می شویم. یعنی اصلا به دنبال فتح بودند. قرآن می فرماید وقتی پیامبر(ص) آمد و بعدهم که شناختند و یقین هم کردند که او پیامبر است به او کفر ورزیدند.کٰانُوامِنْ قَبْلُ یَسْتَفْتِحُونَ عَلَى اَلَّذِینَ کَفَرُوا فَلَمّٰاجٰاءَهُمْ مٰاعَرَفُوا کَفَرُوا بِهِ (البقره، ۸۹)چرا؟به خاطر نفسانیت و دنیا طلبی.أَفَکُلَّمٰاجٰاءَکُمْ رَسُولٌ بِمٰالاٰ تَهْوىٰ أَنْفُسُکُمُ اِسْتَکْبَرْتُمْ فَفَرِیقاًکَذَّبْتُمْ وَفَرِیقاً تَقْتُلُونَ (البقره، ۸۷)
ما در تاریخ نمونه های افرادی که مدعی انتظار بودند اما در مقام عمل و آزمایش پای کار نبودند فراوان داریم. نمونه دیگر داستان طالوت و جالوت است.سرانی از بنی اسرائیل به پیامبرشان گفتند برای ما پادشاه و فرماندهی تعیین کن تا در راه خدا بجنگیم. پیامبرشان گفت:قٰالَ هَلْ عَسَیْتُمْ إِنْ کُتِبَ عَلَیْکُم ُاَلْقِتٰال ألاّ ٰتُقٰاتِلُوا قٰالُو‌ا وَ مٰالَنٰا أَلاّٰ نُقٰاتِلَ فِی سَبِیلِ اَللهِ وَ
قَدأُخْرِجْنٰا مِنْ دِیٰارِنٰا وَ أَبْنٰائِنٰا (البقره، ۲۴۶)
پیامبرشان گفت: آیااحتمال نمی‌دهید،
اگرجنگ برشمامقرّرولازم شود،جنگ نکنید [وسربه نافرمانی بزنید؟] گفتند: ماراچه هدف ومرادی است که درراه خدا جنگ نکنیم درحالی که ازمیان خانه ها وفرزندانمان بیرون رانده شده ایم؟! فَلَمّٰاکُتِبَ عَلَیْهِمُ اَ لْقِتٰالُ تَوَلَّوْا إِلا ّٰقَلِیلاًمِنْهُمْ.
اینها مدعی جنگ بودند اما هنگام وجوب جنگ همه جز اندکی سرباز زدند.
با ادعا کار درست نمی شود،
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز
دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زد.
اینهایی که امام حسین (ع) را دعوت کردند مشکلشان این بود که منتظر واقعی نبودند؛ زیرا امام را دعوت کردند و به حسب ظاهر منتظر بودند اما وقتی که آقا آمد همه زیر ادعایشان زدند و جمعیت اندکی ماندند. پس ما قبل از اینکه انتظار ادعایی داشته باشیم خودمان را آماده کنیم و سعی کنیم انتظار واقعی داشته باشیم و راهش این است که انسان واقعا از صمیم دل کمبود حضرت را حس کند.حال در دوران غیبت چه کنیم؟ بایدانتظار را تمرین کنیم، صفات منتظر را بشناسیم. منتظر کسی است که به فضای موجود قانع نیست، ناراضی است و البته امیدوار است و می داند که باطل یک مدتی جولان می دهد و باطل کف روی آب است. اگر کسی از هیمنه مستکبران می ترسد و ناامید است و می گوید کاری نمی شود کرد این منتظر نیست.منتظر بی غیرت و بی تفاوت نیست و ارزش ها را زنده نگه می دارد.منتظر همدرد با امام خودش است. اگر امام زمان(عج) غصه فقرا و جاهلان و ستم کشیدگان را می خورد باید همدرد او باشد. نمی شود غصه امام را نداشت و ادعا کرد که من منتظرم!در دوران غیبت، انتظار تمرین ولایت پذیری است،باید تمرین کنیم تحمل پیروی از ولایت فقیه را به ویژه در مواردی که امر او با امیال ما سازگاری ندارد کسانی که نمی توانند فقیه را تحمل کنند، امام زمان(ع) را قطعاً برنمی تابند. إِنَ أَمْرَنَا صَعْبٌ مُسْتَصْعَبٌ لَا یَحْمِلُهُ إِلَّا عَبْدٌ مُؤْمِنٌ امْتَحَنَ الله قَلْبَهُ لِلْإِیمَان (نهج البلاغه)
